یکشنبه ۲۵ اردیبهشت ۱۴۰۱

شهرستان ایذه در استان خوزستان در روز پنج شنبه ۲۲ اردیبهشت بار دیگر شاهد حضور مردم معترض در خیابان های اصلی شهر بود. مردم این شهر در اعتراض به موج گرانی‌های بی‌سابقه به‌ ویژه به قیمت کالاهای اساسی از جمله نان، برنج و گوشت و با شعار علیه ابراهیم رئیسی به خیابان‌ها آمدند. همزمان با اعتراضات در شهر ایذه مردم معترض در شهرهای اندیمشک و شهر کرد نیز به خیابان ها آمده و با سر دادن “خامنه ای حیا کن، حکومت را رها کن”، “رئیسی حیا کن، حکومت را رها کن” خواستار کناره گیری آنها از حکومت شدند. نیروهای امنیتی رژیم تلاش کردند با تهاجم به صف تظاهرکنندگان و تیراندازی مانع ادامه اعتراضات توده های خشمگین علیه فقر و گرانی شوند. اعتراضات خیابانی روز پنج شنبه زمانی آغاز شد که دولت رئیسی تحت عنوان” اصلاح و متناسب سازی قیمت” رسما بهای روغن، مرغ، تخم مرغ و لبنیات را افزایش داد. چند روز قبل نیز مردم در شهرهای سوسنگرد، فلاحیه شادگان، بهبهان، دزفول و سرپل ذهاب علیه گرانی و افزایش سرسام آور قیمت ها دست به اعتراضات خیابانی زدند. دستگاه‌های امنیتی دزفول تعداد بسیار زیادی از نیروهای انتظامی و امنیتی را شبانه به محل تجمع مردم اعزام کردند و مردم معترض با سر دادن شعار «نترسید، نترسید، ما همه با هم هستیم» با آنها مقابله کردند.

با توجه به حذف ارز ترجیحی ۴۲۰۰ تومانی، همه کالاهای اساسی مورد نیاز مردم روزانه به طرز سرسام آوری گران‌تر شده اند. در حالیکه سخنگوی دولت در گفتگو با رسانه های دولتی اظهار نمود: «قیمت نان تا پایان سال تغییر نمی‌کند و رئیس ‌جمهور اجازه گران شدن نان را نداده.» درست روز ۶ اردیبهشت با درخواست وزارت کشاورزی و تائید سازمان حمایت از مصرف‌کنندگان و تولیدکنندگان، نرخ آرد صنف و صنعت آزاد شد و بر این اساس قیمت آرد ۵ برابر و از کیلویی ۲۵۰۰ تومان به ۱۲۰۰۰ تومان رسید. همچنین ابراهیم صیامی، مدیریت اطلاعات اقتصادی وزارت اقتصاد، روز۱۴ اردیبهشت از سهمیه‌ بندی نان و فروش آن با کد ملی خبر داد. این موج گرانی و اعتراضات مردم در شهرهای مختلف جدال و کشمکش های درونی حکومت را تشدید کرده است.

جلیل رحیمی جهان آبادی،عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس در توئیتی هشدارآمیز به دولت رئیسی نوشت: «آزاد نمودن قیمت آرد و محاسبه آن با نرخ جهانی به دلار؛ اشتباه فاحش مدیران اجرایی دولت است. اگر قرار است هزینه مردم به قیمت جهانی باشد درآمدشان هم باید در سطح جهانی و با دلار باشد نه ریال بی ارزش. صبر مردم را آزمایش نکنیم، آستانه تحمل مردم سالهاست به پایین ترین حد ممکن رسیده است». این اظهارات نشان از آن دارد که شرایط زندگی و معیشت روزانه مردم ایران آنچنان وضع غیر قابل تحملی پیدا کرده که از نمایندگان مجلس گرفته تا بخشی از اصولگرایان و حتا ثناگویانی مانند رحیمی جهان آبادی که از حامیان بلامنازع در مدح دولت رئیسی کم نگذاشته بودند، صدایشان درآمده است.

موج اخیر گرانی و اعتراضات توده های به جان آمده مردم علیه آن در شرایطی است که، ابراهیم رئیسی جلاد با شعار مبارزه با گرانی و مشکلات معیشتی مردم کارزار انتخاباتی خود را آغز کرد. اما از آغاز کار دولت رئیسی تاکنون نه تنها هیچ گشایشی در زندگی مردم ایجاد نشده است، بلکه بیکاری، تورم و گرانی تشدید شده و ابعاد تازه ای پیدا کرده است. در شرایطی که بنا بر آمار رسمی خود جمهوری اسلامی بیش از ۶۰ درصد مردم زیر خط فقر زندگی می‌کنند، معنای تشدید تورم و گرانی و تعمیق فاصله دستمزد کارگران و حقوق بگیران با خط فقر چیزی جز فراگیر شدن خط فقر مطلق نیست. تردیدی نیست که گسترش فقر و فلاکت اقتصادی نه تنها تداوم اعتصابات کارگری و جنبش های اعتراضی را اجتناب ناپذیر می نماید، بلکه زمینه را برای انفجارهای اجتماعی نیز آماده می کند.  اعتراض علیه این موج گرانی می تواند به بستری برای به هم پیوستن اعتراضات و اعتصابات کارگری ، اعتراضات معلمان و اعتراضات خیابانی تبدیل شود. به هم پیوستن و سراسری شدن این اعتراضات است که می تواند حکومت اسلامی سرمایه داران را از تعرض به کار و زندگی و معیشت کارگران و فرودستان جامعه به عقب براند و زمینه سازمانیابی سراسری این اعتراضات را فراهم آورد.

در جریان اعتراضات خیابانی علیه گرانی، توده های به جان آمده با سر دادن شعار علیه خامنه ای و رئیسی و کلیت رژیم جمهوری اسلامی نشان دادند که هیچ امیدی به باندهای حکومتی ندارند که گره ای از مشکلات آنان بازکند. مردم می دانند که عامل اصلی این گرانی سرسام آور و فقر و بیکاری و محرومیت هایی که به مردم تحمیل شده خود حکومت اسلامی است.

کارگران آگاه و توده تهیدستان شهری می دانند که  فقط از طریق مبارزه متحدانه، یکپاچه و سراسری می توان این ورق را برگرداند.  مبارزه علیه گرانی سرسام­آور و روزافزون کالاهای اساسی مورد نیاز روزانه، مبارزه برای افزایش دستمزد ها متناسب با تأمین یک زندگی انسانی و مبارزه برای تأمین بیمه بیکاری بستر مناسبی برای ایجاد وحدت و یکپارچگی در مبارزات بخش های مختلف جنبش کارگری و توده ای است. بر بستر این مبارزه، اعتصابات و اعتراضات کارگران و معلمان و بازنشستگان و دیگر بخش های جنبش کارگری و اعتراضات خیابانی می توانند به هم بپیوندند و سراسری شوند.  فعالین کارگری فقط بر بستر دامن زدن به مبارزات کارگران علیه فقر و گرانی و حول مطالباتی که پیش پای جنبش کارگری قرار گرفته است می توانند به امر سراسری کردن اعتراضات و به سازمانیابی کارگران یاری رسانند و افق سرنگونی انقلابی حکومت اسلامی، برپائی حکومت شورائی کارگران، ریشه کن کردن فقر و ایجاد جامعه ای آزاد و مرفه  و عاری از هر گونه ستم را پیشاروی همه ستمدیدگان و محرومان قرار دهند.