سه شنبه ۱۹ فروردین ۱۴۰۴

بر پایه گزارش های منتشره، حدود ساعت ۳ بعد از ظهر روز دوشنبه ۱۸ فروردین ۱۴۰۴ در اثر نبود دستگاه تهویه هوا و اکسیژن و به علت گازگرفتگی در معدن زغال سنگ مهماندویه دامغان در استان سمنان ۷ نفر از کارگران این معدن به نامهای مرتضی شکاری، احمد شکاری، مهدی گیلکی، هانی گیلکی، غلام حسین ابراهیمی، مجتبی اکبری و علی ابراهیمی جان خود را از دست دادند. معدن زغال سنگ روستای مهماندویه که به بخش خصوصی تعلق دارد دارای چهار تونل است که این فاجعه دلخراش در تونلی رخ داده است که از آذر ماه سال گذشته بدون استفاده و متروکه بوده و مواد معدنی از آن برداشت نمی‌شد.

استاندار رژیم اسلامی در سمنان در گفت و گوی اختصاصی با خبرگزاری حکومتی ایرنا ضمن  تصریح اینکه « روز هجدهم فروردین ۱۴۰۴ نخستین روز فعالیت اکتشافی این معدن پس از مدت‌ها توقف بوده است.» در ادامه رویکرد تاکنونی کارگزاران رژیم در این مواقع، خطای فردی و اشتباه محاسباتی را علت وقوع حادثه و جان‌باختن هفت نفر در تونل متروکه داخل این معدن ذکر کرده است. اما در این میان فرج‌الله ایلیات سرپرست معاونت هماهنگی امور عمرانی استانداری رژیم در سمنان روز سه‌شنبه در گفت و گو با خبرگزاری حکومتی ایرنا، با اشاره به اینکه «معدن زغال سنگی که فعال نیست در اصطلاح باید زنده نگه ‌داشته شود و کنترل اکسیژن و تهویه هوا در آن مدنظر باشد»، اعتراف کرد: «نداشتن امکانات و تجهیزات کافی در حادثه فوت هفت نفر در معدن «جواهر زغال» روستای مهماندویه دامغان مشهود است». انتشار اخبار مربوط به جانباختن ۷ تن از کارگران این معدن در شبکه های اجتماعی،  ابراز همدردی گسترده مردم با معدنچیان و خانوادەهای آن‌ها  و خشم و انزجار آنان از رژیم جمهوری اسلامی و سرمایه داران بخش خصوصی از بی توجهی بە ایمنی محیط کار معدن کاران را در پی داشته است.

فاجعه مرگ دلخراش ۷ تن از معدنچیان در حالی به وقوع پیوسته که در صبح روز یکشنبه ۱۷ فروردین نیز در اثر ریزش معدن سنگ آهن در روستای عبدالله آباد – مهاباد دو معدنچی در زیر آوار گرفتار آمدند که یکی از معدنچیان به نام حسن فلاح به دلیل شدت جراحات وارده جان خود را از دست داد و یکی دیگر نیز مصدوم شد. این مرگ های خاموش در حالی روی می دهند که هنوز یک سال از فاجعه مرگ بیش از ۵۰ تن از کارگران معدن زغال سنگ معدنجوی طبس نگذشته است. بر اساس گزارش سازمان پزشکی قانونی در ایران سالانه بیش از دو هزار تن از کارگران بر اثر حوادث ناشی از ناامنی محیط کار جان خود را از دست می دهند. واقعیت این است که استراتژی ارزان سازی نیروی کار و سود پرستی رژیم جمهوری اسلامی به عنوان بزرگترین سرمایه دار ایران و سرمایه داران بخش خصوصی زمینه ساز و مسبب اصلی وقوع این نوع فجایع مرگبار در معادن و محیط های کار می باشند. سرمایه داران بخش خصوصی و دولتی به ویژه در شرایطی که ما در جامعه ایران با سونامی بیکاری روبرو هستیم، به سوی بی اعتنایی کامل به جان و تندرستی کارگران گرایش دارند و حاضرند معادن و مراکز کار و تولید را عملا به قتلگاه کارگران تبدیل نمایند.

اما تاریخ جنبش کارگری در کشورهای پیشرفته سرمایه داری نشان داده است که می توان با مبارزه متحدانه و سازمانیافته و با تحمیل قوانین مربوط به تامین و حفظ استاندارد های ایمنی در محیط کار و اجرایی کردن آنها حریص ترین کارفرمایان و سرمایه داران را ناچار کرد، تامین استانداردهای ایمنی در محیط های کار را رعایت کنند. وسایل پیشگیری از حوادث و سوانح را آماده کنند؛ آموزش های لازم، مداوم و به روز شده را برای نیروی کار فراهم نمایند؛ کارفرماها و دولت ها را ناچار کنند بیمه حوادث و سوانح را از همان روز اول اشتغال پرداخت کنند؛ با بروز هر حادثه ای کلیه خسارت ناشی از مصدومیت و مرگ کارگر به خانواده اش پرداخت شود؛ لازم است این مطالبات و نظایر آنها در ایران نیز در مقیاس استاندارهای جهانی از طریق مبارزه متشکل به جمهوری اسلامی و سرمایه داران ایران تحمیل شود. 
تا وقتی که نظام سرمایه داری حاکم است و تا وقتی که منطق سرمایهداری حکم می کند، راه مقابله با ناآمنی محیط کار در همه جا همان اتحاد و نیروی طبقاتی متشکل و آگاه طبقه کارگری است که میخواهد این نظام ضدبشری را به گور سپارد.

واقعیت این است که کارفرمایان از سر سودپرستی و حرص و آزی که دارند، نه تمایلی به بهبود امنیت محیط کار دارند و نه نگران از دست دادن کارگران در نتیجه سوانح محیط ناامن کار هستند.  تا زمانی که اکثریت کارگران ایران به این درجه از آگاهی نرسیده اند که باید برای پایان به این همه فقر و فلاکت و بیکاری و فجایع مرگبار، رژیم جمهوری اسلامی و نظام سرمایه داری را به زیر کشید، تا زمانی که خروش انقلاب کارگران و مردم زحمتکش بساط رژیم جمهوری اسلامی و نظام سرمایه داری را درهم نپیچیده است، این مصائب ریشه کن نخواهند شد. بنابراین این خود کارگران هستند که باید به فكر خویش باشند و با اتکاء به مبارزات متشکل و نقشه مند خود کارفرمایان و دولت را وادار به تأمین امنیت محیط کار خود بنمایند. اتحاد و نیروی طبقاتی کارگران تنها ابزار مقابله با تحمیلات نظام سرمایه داران و دولت آنهاست. تأمین ایمنی محیط کار و پرداخت خسارت به کارگرانی که در اثر این سانحهها لطمه می بینند، هم مثل هر مطالبه دیگری تنها به ضرب مبارزه و همبستگی طبقاتی کارگران به سرمایه داران و دولت حامی آنان تحمیل می شود.

حزب کمونیست ایران ضمن محکوم کردن عمل جنایتکارانه کارفرمایان این معادن و رژیم جمهوری اسلامی که عامل اصلی این فجایع انسانی و مرگ کارگران در معادن و محیط های کار می باشد، به خانواده و بستگان معدنکاران جانباخته و همکارانشان و به همه کارگران ایران صمیمانه تسلیت می گوید. تردیدی نیست که مردم شریف و زحمتکش این منطقه مراسم خاکسپاری و یادبود کارگران جانباخته و همدردی با بستگان این عزیزان را به کانون اتحاد وهمبستگی و ابراز انزجار علیه وضع موجود تبدیل می کنند و بخش های دیگر طبقه کارگر ایران نیز به هر شکلی که مناسب بدانند همبستگی خود را با خانواده این عزیزان اعلام کرده و اعتراض خود را علیه این جنایات در محیط های کار ابراز می دارند.

کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران
۱۹ فروردین ۱۴۰۳۴
۸ آوریل ۲۰۲۵
نشر: تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه له
https://alternative-shorai.tv (https://alternative-shorai.tv/)
https://cpiran.org
https://komala.co
https://t.me/peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
www.instagram.com/Peshrawcpirn
https://t.me/KomalaCpiranTv