پنجشنبه ۴ آذر ۱۴۰۰

از زمان قتل خواهران میرابل به دست جانیان رژیم دیکتاتوری رافائل تراخیلیو در دومینیکن ۶۱ سال می گذرد. بعد از شکنجه، تجاوز و این قتل فجیح بود که “پاتريا”، “مينروا” و “مارياترزا” ميرابل به عنوان نماد مبارزه علیه دیکتاتوری تراخیلیو و نماد مبارزه در راه آزادی با لقب پروانه های فراموش نشدنی در سراسر جهان شهرت پیدا کردند. نقش این خواهران قربانی خشونت دولتی در مبارزه برای رهائی انسانها انگیزه ای شد تا سازمان های زنان آمريكاي لاتين و جزاير درياي كارائيب در اولين گردهم‌ آيي خود در بوگوتاي كلمبيا، در سال ۱۹۸۱، روز ۲۵ نوامبر را به عنوان «روز جهاني مبارزه با خشونت عليه زنان» اعلام كنند. هیجده سال طول کشید تا به یمن مبارزه بی وقفه جهانی توسط زنان پیشرو، مجمع عمومی سازمان ملل در سال ۱۹۹۹ تصمیم این گردهمآئی را به رسمیت شناخت. اکنون به رغم اینکه در نتیجه پیشروی جنبش رهائی زنان در سطح جهانی در بسیاری از کشورها برابری حقوقی زنان با مردان به رسمیت شناخته شده  و قوانین منع خشونت به تصویب پارلمان ها رسیده اند، اما آمارها بیانگر  این حقیقت است که هنوز خشونت علیه زنان ابعاد بسیار فاجعه باری دارد. ابعاد گسترده اعمال خشونت علیه زنان نشان می دهد که مبارزه برای محو کامل خشونت و رهائی زنان صرفا با به دست آوردن تساوی حقوقی با دنیای مردان و با قانون منع خشونت علیه زنان در جامعه سرمایه داری به دست نمی آید، بلکه نظم اجتماعی موجود باید به طور کامل واژگون شود. زیرا ناامنی و اعمال خشونت علیه زنان و بردگی جنسی در روابط اقتصادی سرمایه داری ریشه دوانده است. تا زمانی که مناسبات سرمایه داری حاکم است، تمام اهرمهای قدرت در عرصه روابط تولیدی، خانواده، فرهنگ، مذهب، سنت، ایدئولوژی تا قانون و بالاخره قدرت اجرائی دولت در همسوئی با هم به حرکت در می آیند تا پدیده تبعیض و خشونت علیه زنان به عنوان امری “طبیعی” ادامه یابد.

تا زمانی که مناسبات سرمایه داری حاکم است، بحران های اقتصادی و اجتماعی و بحران های زیست محیطی و جنگها که اولین قربانیان خود را از زنان می گیرند به بستری برای رشد و گسترش خشونت علیه زنان تبدیل می شوند. در حالی که زنان هنوز از پیامد ویرانگر بحران جهانی سرمایه داری  بر کار و زندگی خود کمر راست نکرده اند، جهانی شدن بحران کرونا فقر و بیکاری و خشونت علیه زنان را در سراسر جهان تشدید کرده است. بر اساس گزارش ها طی دو سال گذشته ده ها میلیون شغل مختص زنان از ابتدای شیوع پاندمی کرونا تاکنون در سراسر جهان از بین رفته اند. زیرا در بسیاری از مشاغل، مانند کار در رستوران‌­ها، فروشگاه‌­ها، مراقبت از کودکان، مراکز درمانی که نیازمند حضور فیزیکی و ارتباط با مردم است، حضور زنان پررنگ تر است و زنان از اولین کسانی بوده اند که شغل خود را از دست دادند. در اثر بحران کرونا  نابرابری ­های اقتصادی، اجتماعی و جنسیتی نهادینه شده در جامعه سرمایه داری بطور چشمگیری تشدید شده است و عواقبی طولانی ‌مدت ‌­تر نسبت به خود ویروس کرونا بر موقعیت زنان برجای خواهند گذاشت. اگر چه فقرِ ناشی از بیکارسازی ها، کاهش رفاه، فقدان خدمات اجتماعی و نظام بهداشت عمومی را باید شکلی از خشونت دانست، اما شرایط قرنطینه و محصور شدن در فضای خانه  نیز به بستری برای تشدید خشونت علیه زنان در محیط خانواده تبدیل شده است.

اما در جامعه ایران که یک رژیم زن ستیزمذهبی قدرت سیاسی را در دست دارد و قوانین شرع اسلامی با حاکمیت سرمایه در هم آمیخته اند و زنان قانونا جنس دوم بحساب می آیند، خشونت علیه زنان و در شنیع ترین شکل آن مانند قتل های ناموسی ابعاد هولناک تری به خود گرفته است. این رژیم با بهره گیری از دین اسلام به مثابه ابزار ایدئولوژیک و با یاری گرفتن از فرهنگ عقب مانده مردسالارانه به عنوان یکی از پایه های حاکمیت خود، تبعیض و نابربری های جنسیتی و خشونت بر زنان را قانونیت بخشیده، نهادینه کرده و در کلیه عرصه های حیات اجتماعی جاری کرده است. در ایران تحت حاکمیت رژیم جمهوری اسلامی حقوق اولیه زنان نظیر حق طلاق، حق سرپرستی فرزندان، حق ارث، حق مسافرت، حق انتخاب لباس، حق انتخاب رشته تحصیلی و غیره لگدمال گردیده است. اعمال این بی حقوقی و خشونت ها تصویری عریان از جهنمی است که ترکیب حکومت دین و سرمایه در ایران برپا کرده است.

در واقع این مجموعه از خشونت دولتی علیه زنان بستر مساعدی جهت گسترش خشونت علیه زنان در عرصه های مختلف حیات اجتماعی را فراهم ساخته است. به همین اعتبار خشونت علیه زن با همه مصائب آن یک پدیده اجتماعی است و مثل هر پدیده اجتماعی دیگر باید بستر باز تولید آن را شناخت و بر حسب ویژگی هایش به اشکالی سازمانیافته و در ابعادی اجتماعی برای مبارزه علیه آن نیروی توده زنان و مردان کارگر و زحمتکش و انسانهای آزاده و برابری طلب را بسیج کرد. نباید اجازه داد هیچ شکلی از تعرض و خشونت علیه زنان امری شخصی، خانوادگی، قومی، فرهنگی و مذهبی تلقی شوند و از پیگرد و مجازات در امان بماند. ستمکشی و خشونت نهادینه شده علیه زنان ریشه در حاکمیت دین و سرمایه دارد. از اینرو مبارزه جهت محو خشونت علیه زنان و لغو آپارتاید جنسیتی بخش جدایی ناپذیری از مبارزه ضد سرمایه داری و مبارزه علیه دولت مذهبی است. درست از این زاویه است که انهدام زمینه های اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و حقوقی خشونت علیه زنان از طریق تعرض رادیکال به رژیم سرمایه داری مذهبی حاکم در ایران و از مسیر مبارزه برای سرنگونی انقلابی رژیم جمهوری اسلامی می گذرد.

با گرامیداشت یاد پروانه های فراموش نشدنی، روز ۲۵ نوامبر روز همبستگی جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان را، به روز تجدید پیمان در مبارزه برای به عقب راندن مذهب از دخالت در حیات اجتماعی زنان، به مبارزه علیه نظام مرد سالار سرمایه داری و تلاش هر چه گسترده تر برای اتحاد جنبش زنان با جنبش کارگری و دیگر جنبش های پیشرو اجتماعی تبدیل کنیم.

نابود باد خشونت علیه زنان

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری

کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران

آبان ۱۴۰۰

نوامبر ۲۰۲۱