شنبه ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۱

اول ماه مه روز همبستگی انترناسیونالیستی طبقه کارگر، در حالی فرا می رسد که روند رو به رشد اعتصابات و اعتراضات کارگری در یک سال گذشته نشان از آن دارد که کارگران ایران زیر فشار های روز افزون و کمرشکن اقتصادی کارد به استخوانشان رسیده است. اعتصابات شکوهمند و پی در پی کارگران هفت تپه، اعتصاب کارگران صنایع نفت و پتروشیمی، اعتصاب کارگران معادن، اعتراضات کارگران شهرداری ها و اعتصابات و اعتراضات سراسری معلمان و بازنشستگان و حضور چشمگیر زنان در پیشاپیش این مبارزات طی ماههای اخیر، این واقعیت را بخوبی نشان می دهند. کارگران زیر فشار فقر و فلاکت بی سابقه، بناگزیر راه مبارزه و نبرد با صاحبان صنایع و دولت را در پیش گرفته اند. اگر چه کارگران در جریان بسیاری از این اعتصابات و نبردها موفق شده اند عقب نشینی هایی را به کارفرمایان، صاحبان صنایع و دولت تحمیل کنند و حقوق خود را از حلقوم آنان بیرون بکشند، اما اهمیت و جایگاه سیاسی و ارزش واقعی این مبارزات و اعتصابات کارگری بسیار فراتر از دستاوردهای اقتصادی آن بوده است.

رشد اعتصابات و اعتراضات کارگری در سال گذشته و بویژه آغاز اعتصاب سراسری کارگران صنایع نفت و پتروشیمی درست یک روز بعد از پایان نمایش انتخاباتی رژیم و بیرون آوردن نام ابراهیم رئیسی از صندوق آراء به عنوان نماد استراتژی گسترش سرکوب، نشان می دهد که کارگران ایران مرعوب سرکوب های خونین رژیم در برخورد به خیزش های توده ای، و بگیر و ببند هر روزه فعالین کارگری نشده اند. نشانه آن است که کارگران نمی خواهند مانند گذشته به زندگی خودشان ادامه دهند و مانند گذشته غارت شوند. موج پی در پی اعتصابات کارگری و تأثیرات آن بر فضای سیاسی جامعه بار دیگر گفتمان طبقاتی و نقش طبقه کارگر در تحولات آتی را برجسته تر نشان داد، و افسانه پردازی در مورد نقش طبقه متوسط را به حاشیه راند.

طرح مطالبه افزایش دستمزدها تا سقف دوازده میلیون تومان در ماه، خواست ده روز مرخصی در برابر بیست روز کار، پایان دادن به نقش شرکت های پیمانکاری، حق ایجاد تشکل مستقل و … از جانب کارگران صنایع نفت و پتروشیمی، خواست پایان دادن به خصوصی سازی و به گِل بستن درب شورای اسلامی از جانب کارگران هفت تپه، مطالبه بهداشت و تحصیل رایگان از جانب معلمان همگی نشانه آن است که مبارزات کارگران از موضع دفاعی فاصله گرفته است. در واقع بخش پیشرو طبقه کارگر پرچم مبارزه علیه فقر و فلاکت اقتصادی که خواست اکثریت مردم ایران می باشد را در دست گرفته است.

در شرایطی که بخش وسیعی از نیروهای اپوزیسیون بورژوایی برای جابجائی و گذار از رژیم جمهوری اسلامی به بند و بست از بالا و به دخالت قدرت های امپریالیستی امید بسته اند، تداوم بی وقفه مبارزات کارگران آن روزنه ای است که روحیه مبارزه جویی را دامن می زند و امید به تحول انقلابی و عبور از دوره حاکمیت جنایتبار جمهوری اسلامی را در دلها تقویت می کند. رشد اعتصابات و اعتراضات کارگری در همانحال بستر بسیار مناسبی را برای تشکل یابی طبقه کارگر فراهم آورده است. کارگران هفت تپه در دل مبارزات و اعتصابات شکوهمند خود با برگزاری منظم مجامع عمومی به عنوان پایه تشکل شورایی، با دخالت دادن مستقیم کارگران در تصمیم گیری ها، با انتخاب نمایندگان خود برای پیگیری خواسته ها یشان، نشان دادند که ایجاد شوراهای کارگری امری ممکن است.

همین روند تاکنونی مبارزات کارگری نشان می دهد که جنبش کارگری این بار و در هر برآمد توده ای، نه حول مطالبات مبهم، بلکه با خواستها و مطالبات مستقل طبقاتی خود به میدان می آید. در روند رو به پیش این مبارزات از آنجا که میان مبارزه اقتصادی و مبارزه سیاسی کارگران ارتباط و تأثیر متقابلی وجود دارد، مبارزه اقتصادی کارگران عملا با مبارزات سیاسی آنان در هم می آمیزد. کارگرانی که به رغم قانون حداقل دستمزد وزارت کار رژیم سرمایه، مطالبه شانزده میلیون تومان در ماه را مطرح کنند، کارگرانی که سیاست خصوصی سازی یعنی یکی از سیاست های نئولیبرالی کلان رژیم را به چالش می کشند، کارگرانی که خواست حق آزادی تشکل مستقل کارگری را مطرح می کنند، معلمانی که خواست تحصیل و بهداشت رایگان را در سر لوحه خواسته های خود قرار می دهند، عملا مرزهای مبارزه اقتصادی را پشت سر گذاشته و مطالباتشان با مبارزه سیاسی در هم می آمیزد.

در روز اول ماه مه  برابر با ۱۱ اردیبهشت، کارگران ایران به پشتوانه دستاوردهای مبارزات پر شور خود در یک سال گذشته بار دیگر پرچم مطالبات عاجل و ادعانامه خود علیه سرمایه داران و دولت حامی آنها و بنیاد نهادن جهانی عاری از ظلم و ستم و استثمار انسان به دست انسان را اعلام می کنند. در شرایطی که رژیم جمهوری اسلامی با تحمیل دستمزدهای چند مرتبه زیر خط فقر و موج بیکارسازی ها زندگی و معیشت انسان ها را به گرو گرفته است، کارگران ایران  خواست دستمزد متناسب با تأمین هزینه یک زندگی انسانی برای همه کارگران شاغل و بازنشسته، تأمین بیمه بیکاری برای همه کارگران بیکار و آزادی بی قید و شرط فعالین کارگری و همه زندانیان سیاسی را در صدر مطالبات خود در قطعنامه های اول ماه مه قرار میدهند. کارگران­ ایران بنا­به سنت هر ساله با تأکید بر خواسته­های آزادی­خواهانه، عزم خود را  در مبارزه علیه فقر و تبعیض و نابرابری و فساد، علیه آپارتاید جنسیتی، علیه سلب آزادیهای سیاسی، علیه سلب حقوق ملیت ها و علیه سرکوب و زندان و اعدام، اعلام می کنند.

کارگران ایران در آکسیون ها و قطعنامه های اول ماه مه اعلام می کنند جنگ ویرانگر اوکراین که ریشه در بحران سرمایه داری و تلاش قطب های امپریالیستی برای تقسیم مجدد جهان و گسترش مناطق نفوذ دارد، جنگ سرمایه داران است و هیچ ربطی به منافع کارگران و زحمتکشان ندارد. در این جنگ امپریالیستی کارگران نباید در خارج از مرزها به دنبال دشمن بگردند، دشمن در خانه خودشان است. باید پیکان مبارزه علیه جنگ را به سوی دولت های خودی نشانه گرفت. پاسخ به این جنگ های امپریالیستی همبستگی انترناسیونالیستی طبقه کارگر و بشریت آزادی­خواه جهان و مبارزه علیه دولت­های سرمایه­داری است.

حزب کمونیست ایران پیشاپیش اول ماه مه این نماد همبستگی شورانگیز طبقاتی و انترناسیونالیستی را به همه کارگران تبریک می گوید و از جانفشانی ها و تلاش دلسوزانه و خستگی ناپذیر سازماندهندگان اعتصابات و اعتراضات کارگری در سال دشورای که پشت سر نهادیم قدردانی می کند.

زنده باد اول ماه مه

سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی

زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری

کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران

فروردین ۱۴۰۱

آبریل ۲۰۲۲

شبکه تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومه‌له

https://alternative-shorai.tv