دوشنبه ۴ فروردین ۱۴۰۴

روزهای اول و دوم فروردین در شهر ارومیه جریانات “پان ‌ترکیست” با طراحی حکومتی تظاهراتی در خیابان های مرکزی شهر بر علیه مردم کُرد پیش بردند. این تظاهرات با سخنرانی و تحریک “محمد خلیل پور” رئیس شورای شهر “ارومیه” و تبلیغ و شرکت “نادر قاضی پور” نماینده پیشین مجلس صورت گرفت و در آن عوامل حکومتی و عده ای از ناسیونالیست‌های “پان‌ترکیست” شرکت داشتند. در این تظاهرات از جمله شعارهایی مانند: «آذربایجان بیدار است، کُردها مهمان ما هستند»، «آذربایجان پاینده باد، دشمنانش نابود باد» و «ارومیه ترک است و ترک می ماند» سر داده شد. تظاهرکنندگان چماق‌دار با حمل تصاویری از “ملاحسنی” نماینده خمینی در ارومیه وعامل قتل عام مردم بی دفاع «قارنا» و «قلاتان» در نزدیکی شهر “نقده” در سال ۱۳۵۸، هشدار تکرار همان فجایع را در اذهان زنده کردند.

این تجمع “پان‌ترکیست”ها، ظاهرا در واکنش به مراسم‌های نوروزی بزرگ و بی‌سابقه در شهرهای کردستان و ایران و بویژه همایش نوروزی بی نظیر شهر “ارومیه” صورت گرفته است. نمایش همبستگی شکوهمند مردمی در مراسم های نوروزی امسال کارگزاران رژِیم را به وحشت انداخته و از آنجا که قدرت جلوگیری از آن را نداشتد، با اتکا به دستجات “پان ترکیستی” به حربه ایجاد تفرقه و نفرت پراکنی بین کُردها و ترک‌ها پناه برده اند. رژیم اسلامی می داند که مردم با هر زبان و تعلق ملی و مذهبی در “ارومیه” و هرجای دیگر ایران ادغام شده اند، معاشرت دارندِ و با هم کار و زندگی می کنند و مشکل مردم نه این تفاوت‌ها، بلکه فقر و فلاکت و سرکوبگری رژیم است. رژیم دیده است که این مردم، در طی خیزش ۱۴۰۱ وسیع ترین همبستگی و همدردی را با هم نشان دادند. می داند این مردم به شدت معترض و ناراضی هستند و از هر فرصتی برای ابراز انزجارشان از رژیم بهره می برند، لذا سیاستش را بر درهم شکستن این اتحاد و همبستگی و دامن زدن به تحریک ملی و مذهبی قرار داده است.

شهر “ارومیه” نماد رنگین‌کمان فرهنگی و زبانی در طول تاریخ بوده و تقلیل این شهر به یک ملت خاص، توهین بزرگی به انسانیت و به ویژه ساکنان آگاه “ارومیه” است. تقسیم ساکنان شهر به دو گروه بومی و مهاجر، به خطر انداختن امنیت و وحدت مردم و به نفع رژیم سرکوبگر است که با این نوع حربه‌ها می خواهد به بقای ننگینش ادامه دهد.

این واقعه “ارومیه” در عین حال هشداری جدی به مردم ایران و اردوی آزادیخواهی و انقلابی و کل نیروهای سیاسی مسئول در جامعه است. “شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست” این تحرکات ناسیونالیستی و نژاد پرستانه را محکوم می کند و فراخوانش به کارگران و مردم آزادیخواه این است که در مقابل سیاست‌های ارتجاعی رژیم اسلامی و موئتلفین ناسیونالیستش قاطعانه بایستند و عنصر همبستگی و برابری و همدردی و نوع دوستی را تقویت کنند. مردم ایران آزادی و برابری و حرمت و رفاه می خواهند، اما حکومت اسلامی و فاشیست‌های عظمت طلب، ملی و مذهبی برای منافع خود حاضرند یک جامعه را با این سیاست ها بخون بکشند.

سرنگون باد رژیم سرمایه‌داری جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم

۳ فروردین ۱۴۰۴ – ۲۳ مارس ۲۰۲۵

امضاها: اتحاد سوسیالیستی کارگری، حزب کمونیست ایران، حزب کمونیست کارگری – حکمتیست، سازمان راه کارگر، سازمان فدائیان (اقلیت). هسته اقلیت