دوشنبه ۲۹ بهمن ۱۴۰۳

شامگاه روز چهارشنبه ۲۴ بهمن ماه، امیر محمد خالقی دانشجوی ۱۹ ساله دانشگاه تهران در نزدیکی کوی دانشگاه هنگام یرگشت به خوابگاه ظاهرا بدست دو نفر موتورسوار به ضرب چاقو به قتل رسید.
اگر به این روایت بسنده کنیم باید گفت که رژیم جمهوری اسلامی جامعه ایران را به آن حد از فقر و فلاکت اقتصادی و ناامنی رسانده که دزدان کوچه و بازار به این صرافت میافتند که بخاطر یک “لاپ تاپ” دست به جنایت بزنند و جان “امیر” را بگیرند. این اتفاقات روزانه بارها تکرار میشود. زنان بدست اقوام نزدیک خود در روز روشن به قتل میرسند. به زنان و کودکان تجاور میشود ولی عکس المعل جدی دیده نمیشود. اینبار ولی بخاطر دانشجو بودن قربانی و محل قتل که یادآور سرکوبهای سال های اخیر در کوی دانشگاه بوده، خبر این اتفاق سریعا در تمام جامعه می پیچد و حساسیت مردم را به خود جلب می کند.

۲۶ بهمن دانشجویان دانشگاه تهران در تجمعی در محیط دانشگاه با شعارهای چون “دانشجو می میرد ذلت نمی پذیرد” ،” دانشجو داد بزن، حقت را فریاد یزن” ، “کشته ندادیم که سازش کنیم، مسئول قاتل را ستایش کنیم” و”حراست سپاهی دشمن ما شمایی” بر علیه ناامنی محیط دانشگاه و خوابگاهها به اعتراض میپردازند. این اعتراضات با دخالت نیروهای حراست دانشگاه و به اصطلاح “لباس شخصی ها ” به درگیری می کشد. چهار دانشجو دستگیر و یک دانشجوی زن به دست نیروهای حراست زخمی میشود.
در این میان بعضی از مسئولین فرصت طلب دانشگاه برای آرام کردن وبه بیراهه بردن اهداف اعتراضات، در میان دانشجویان معترض حاضر شده و مسببین این درگیریها را به اشخاص ناشناس و لباس شخصی ها منتصب میکند. در حالیکه جنبش دانشجویان سرکوبهای خونین سالهای ۱۳۷۸، ۱۳۸۸، دیماه ۹۶، آبان ۹۸ و شهریور ۱۴۰۱ را تجربه کرده اند و فراموش نمی کنند که تمام این سرکوبها بدست نیروهای انتظامی و پاسداران و از جمله حراست دانشگاه صورت گرفته و تعدادی از مسئولین دانشگاهها هم آشکار و پنهان دستی در این سرکویها داشته اند.

روابط عمومی دانشگاه در ابتدا اعلام کرد که این حادثه در اتوبان اتفاق افتاده و ربطی به دانشگاه ندارد تا مسئولیت را به گردن دیگران اندازند. آنها خوب میدانند که بر زمینه نارضایتی های دانشجویان هر اتفاقی میتواند جرقه اعتراضات دانشجویی بزرگتری گردد.
رژیم جمهوری اسلامی از ترس اینکه جرقه این اعتراضات دانشجویی به بیرون کشیده نشود و این جامعه آبستن اعتراضات را، به آتش نکشد، سعی میکند بهر طریقی آنرا خاموش کنند و به کج راه بکشاند. آنها این اتفاق را به بزه کاری دو جوان و به ” زوربگیران” تقلیل میدهند.
در حالیکه دله دزدان خیابانی از فرط فقر و فلاکت اقتصادی حاضرند بخاطر چندر قاز پولی آدم بکشند، زور بگیران سر گردنه تمام سیستم حاکم از جمله مقامات دانشگاهی که خود ریشه در سپاه پاسداران دارند، سالهاست آدم می کشند و حاصل کار کارگران و زحمتکشان جامعه را به غارت میبرند و زمینه جنایت و بزه کاری را بوجود میاورند.
عاقبت وقتی فریب و نیرنگ مقامات دانشگاهی و سرکوب حراست دانشگاه به جایی نمیرسد، به تکاپو می افتند. مسئول خوابگاه استعفا میدهد، رِئیس دانشگاه افراد ناشناس و لباس شخصی ها را مقصر می داند، آن یکی عذرخواهی می کند و بلاخره یکی ناگهان به ذهنش میرسد دوربین امنیتی نصب کنند و خیابانهای اطراف کوی دانشگاه را چراغانی کنند که دزد نیاید. دولت و رئیس جمهورش هم می بینند خطر نزدیگ است دستور می دهند که پیگیری شود و مقامات قضایی کمسیون مخصوص تشکیل میدهند.
ولی دانشجویان آزادیخواه و مبارز سالهاست که میگویند: “دانشگاه پادگان نیست”. آنها خواستار پاکیزه کردن محیط دانشگاهی و آموزشی و خوابگاهها دانشجویی ازهر گونه نیروهای امنیتی، از جمله حراست دانشگاهها هستند. آنها بارها خواستار اخراج مسئولینی شده اند که بهر درجه ای در سرکوب و ارعاب دانشجویان دست داشته اند.

“شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست” با خانواده و همکلاسی های مبارز و معترض “امیر محمد خالقی” همدردی میکند. دولت مسئول حفظ امنیت جانی دانشجویان در محیط دانشگاهی و خوابگاههای دانشجویی است. ما دولت را مسئول قتل “امیر خالقی” میدانیم.
ما از اعتراضات دانشجویان برای مطالبات بر حق خود مبنی بر اخراج نیروهای امنیتی از جمله حراست و بسیجی و لباس شخصی ها از دانشگاهها و مراکز دیگر آموزشی و خوابگاههای دانشجویی پشتیبانی میکنیم. ما همچنین از خواستهای دانشجویان مینی بر آموزش رایگان و ایجاد تشکلهای مستقل دانشجویی پشتیبانی میکنیم.

سرنگون باد رژیم سرمایه ‏داری جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم

۲۹ بهمن ۱۴۰۳– ۱۷ فوریه ۲۰۲۵

امضاها: اتحاد سوسیالیستی کارگری، حزب کمونیست ایران، حزب کمونیست کارگری – حکمتیست، سازمان راه کارگر، سازمان فدائیان (اقلیت) . هسته اقلیت