یکشنبه ۱۲ تیر ۱۴۰۱

اصطبل، و گاوداری های حاشیه شهر اصفهان که زمانی محل نگهداری چهارپایان بود، اکنون به دلیل فقر و تنگدستی و افزایش کرایه خانه، به سرپناه خانواده های کم درآمد تبدیل شده است. در این سکونتگاه ها که کمتر از ۱۰ دقیقه با مرکز شهر اصفهان فاصله دارند، خانواده ها به همراه کودکانشان در اتاقک‌های کوچک بدون آب و برق زندگی می‌کنند. آنها برای این اتاقک ها باید ماهانه ۱ و نیم تا دو میلیون تومان اجاره و ۱۰ تا ۱۵ میلیون رهن بدهند.

به گزارش تجارت نیوز؛ مادر یک کودک ۸ ساله که ۱۰ روز از مرگ غرق شدن فرزندش به سبب آوردن آب آشامیدنی از بند آب می‌گذرد، می‌گوید: جهنم زندگی در اصطبل غیر قابل تحمل و درد ناک است،اینجا جهنم واقعی است. بچه‌هامون همه مریض هستند، اینقدر که آب آلوده خورده‌‌اند. آب‌بندی که امیرحسین در آن غرق شد، در چند قدمی اصطبل است. حدود ۶ متر عمق دارد. آب بند برای کشاورزی است نه آشامیدن. لجن روی آب، آلودگی آن را به وضوح نشان می‌دهد. اما به ناچاز از آن برای خوردن استفاده می‌کنیم.

۱۵خانوار در اصطبل زندگی می‌کنند. که جمعیتی ۷۶ نفره را تشکیل میدند، در اتاقک‌های کوچک و بدون پنجره که فقط یک زیرانداز و چند روانداز دارند، به سپری کردن روز و شب مشغولند. ساکنان اصطبل می‌گویند گرمای هوا نفسشان را در این اتاقک‌ها بند آورده است.

یکی دیگر از ساکنان اصطبل می‌گوید: تمام راه  ها به رویمان بسته است. درآمد مان آنقدر نیست که از اینجا برویم. یک روز پیازچینی می‌کنیم و یک روز بیکاریم. در شهر هم که کار نیست. اگر کاری پیدا کنیم می‌گویند سواد ندارید و دستمان را بند نمی‌کنند. این “اصطبل نشین” که ده ها سال از عمرش را در انتظار سکونت در خانه های وعده داده شده توسط خمینی به سر برده، میفزاید:  البته اجاره همین مکان که آب و برق هم ندارد و ساکنانش از آن به ستوه آمده‌اند، دو میلیون تومان در ماه است. از ماه بعد هم باید ۱۰ میلیون تومان برای رهن بدهند.

در این جهنمکده وضع گاوداری نشینها از اصطبل نشینها بهتر است، در حد داشتن یک لولۀ آب! شش خانوار با جمعیتی ۲۸ نفر در سه اتاقک گاوداری زندگی میکنند. ساکنان گاوداری هم کار ثابتی ندارند. گاهی پیازچینی می‌کنند. زن، مرد، پیر و جوان ندارد. کار که باشد همه به صف می‌شوند. حتی کودکانی که از مدرسه و درس محروم هستند، برای ۳۰ هزار تومان، هشت ساعت در روز کار می‌کنند.

ساکنان گاوداری البته ۱۵ میلیون رهن داده‌اند. یک و نیم میلیون تومان هم اجاره می‌دهند. برای سازه‌ای ناامن که تنها امتیازش داشتن یک لوله آب است!

سازه‌هایی که قبلا کوره بودند، به یکی دو تا ختم نمی‌شود. فقط در دو سکونتگاه آن که در همسایگی هم هستند، حدود ۵۰ نفر زندگی می‌کنند. ساکنان کوره یک میلیون رهن داده‌اند و ماهانه هم ۳۰۰ هزار تومان اجاره می‌دهند تا بتوانند اینجا بمانند. یکی از ساکنان کوره می‌گوید: کارمان ضایعات و زباله جمع کردن است. درآمدش برای ما که فقط جمع می‌کنیم بخور و نمیر است.

این منطقه حاشیه‌نشین، تنها یکی از مناطق حاشیه نشین اصفهان است. اینجا فقط چند دقیقه تا قلب شهر فاصله دارد. اگرچه از نظر مسئولان شهر فراموش شده‌اند و حکومت نمی تواند حتی یکی  از کم ترین وعده های خمینی در زمان انقلاب –  آب ، برق، اتوبوس …و خانۀ مجانی را محقق کند و در تقابل با آن، تنها نیروی کار کارگر قرین به رایگان شده است! اما به همت جمعیت مردم نهاد گاهی برای آنها لوازم زندگی تهیه می‌شود. برخی از کودکان این منطقه را نیز در یک مرکز آموزشی ثبت‌نام کرده‌اند تا شاید قدمی باشد برای تسکین درد و یا پوششی برای تلاش و جهندگی برای پایان این فلاکت.