چهارشنبه ۸ فروردین ۱۴۰۳

شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان با انتشار اطلاعیه ای نوشت: « نزدیک به سه دهه از فعالیت‌های کانون‌های صنفی معلمان می‌گذرد و در طی این سالها بارها شاهد احضار، بازداشت، احکام سنگین زندان، انفصال از خدمت، تبعید، و دیگر فشارها بر فعالین صنفی در سراسر کشور بوده‌ایم .
در سال ۱٤۰۰ که اوج جنبش معلمان بود و با برپایی تجمعات منجر به عادی‌سازی خیابان شدند نیروهای امنیتی تشدید سرکوب جنبش معلمان را در دستور کار خود قرار دادند؛ تا جاییکه در سال ۱٤۰۲ دوازده نفر(١٢) از فعالین صنفی با حکم اخراج مواجه شدند و ۲٦ نفر از فعالین حکم بازنشستگی اجباری دریافت کردند، معلمانی که در دفاع از حق معلمان و دانش‌آموزان تاوان دادند تا درس عبرتی باشند برای دیگران؛ اما غافل از اینکه جنبش معلمان قائم به فرد نبوده و ما همچنان تا رسیدن به خواسته‌های معلمان در کف خیابان هستیم.»
در این اطلاعیه آمده همچنین آمدە است:« در این دوره از وزارت دو ساله سیاه صحرایی بیشترین آمار سرکوب معلمان را با همراهی هیات‌های رسیدگی به تخلفات معلمان روبرو شدیم و حراستهای نواحی و ادارات کل بازوی سرکوب فعالین صنفی در دو سال اخیر بودند و فعالان صنفی سالهاست که برای رسیدن به مطالبات خود و دانش‌آموزان هزینه می‌دهند.
شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران ضمن تقدیر و تشکر از فعالین صنفی بی‌ادعایی که در این راه بارها هزینه دادند و همچنان بر مواضع بر حق خود ایستادگی می‌کنند بار دیگر ضمن محکوم کردن احکام غیرعادلانه فعالین صنفی و تداوم این فشارها و اقدامات غیرقانونی، یادآور شده است احکام قرون وسطایی هرگز نمی‌تواند مسیر مطالبه‌‌گری قانونی فعالان صنفی را مسدود نماید.»