شنبه ۲ تیر ۱۴۰۳

روز پنجشنبه بیستم ژوئن برابر ٣١ خرداد روز جهانی پناهندگان است. نامگذاری چنین روزی در سال ۲۰۰۱ توسط سازمان ملل انجام گرفت. نامگذاری یک روز در سال به نام پناهندگان، این انسانهای به جان آمده از مصائب نظام طبقاتی و حوادث طبیعی، زیر فشار افکار عمومی و بشریت آزادیخواه و برابری طلب بر دولت های حاکم جهت رسیدگی و تخصیص امکانات تأمین زندگی برای آنها انجام گرفته است. متأسفانه هر سال میلونها نفر بر تعداد پناهجویان افروده می شود. 

کمیساریای امور پناهنگان اعتراف می‌کند که: “پشت این شمار زیاد و رو به افزایش پناهندگان، فجایع انسانی بی شماری نهفته است. جامعۀ جهانی باید برای مقابله با علل ریشه‌ای آوارگی بسیج شود”. رئیس کمیته بین‌المللی نجات می‌گوید: “این آمار غم انگیز گواه یک سیستم بین‌المللی درحال شکست است. درحالی که ٩٠ درصد آوارگان در کشورهای کم درآمد به سر می برند، دولتهای مرفه به طور فزاینده حقوق پذیرفته شدۀ پناهنگی را محدودتر می کنند”. کمیساریای عالی امور پناهنگان سازمان ملل در آخرین گزارش خود در ٢٤ خرداد ١٤٠٣ اعلام کرد که: “به دلیل افزایش جنگ و خشونت و سایر بلایای طبیعی در سراسر جهان تا ماه مه امسال بیش از ١٢٠ میلیون انسان از وطن خود گریخته و آواره شده اند”. این در حالی است که سال گذشته بنا به آمار پناهندگان سازمان ملل، تعداد پناهجویان در سراسر جهان به رقم بی‌سابقۀ ۱۱۴ میلیون نفر رسیده بود. این  بیانگر افزایش ٨ درصدی پناهندگی نسبت به سال گذشته است. بنا به آمار این کمیساریا ٣٠ میلیون نفر از آوارگان که مجبور بوده اند خانه و کاشانه‌شان را رها کنند، در کشور خود آواره هستند.٤٠ درصد این آوارگان را کودکان تشکیل می دهند. بنا به همین آمار هر دقیقه ٢٠ انسان آواره می‌شوند. این آوارگان هیچ چشم اندازی برای بازگشت به شهر و دیار خود ندارند و معلوم نیست چند نسل آنان باید در آوارەگی به سر برند.

بنا به گزارش نهادهای پناهندگی، کشورهای سوریه، افغانستان، اوکراین، فلسطین، سودان طی سال گذشته بیشترین آمار پناهندگی را داشته اند. سوریه با داشتن حدو ١٤ میلیون آواره در داخل و خارج تا کنون بزرگترین تعداد آواره در جهان را دارا می باشد. سودان با داشتن ١١ میلیون آواره در رتبۀ دوم قرار گرفته است. در افغانستان تنها در سال ٢٠٢١ و پس از بازگشت طالبان به قدرت بیش از٦ میلیون و نیم انسان آواره شدند.  تعداد آوارگان جنگ اوکراین تا پایان سال گذشته به ٦ میلیون نفر رسید و در جنگ غزه نیز تاکنون ٧٥ درصد جمعیت ٢ و نیم میلیونی آن یعنی یک میلیون و ٧٠٠ هزار نفر آواره و بی‌خانمان شده و در ٩ ماه گذشته توسط رژیم فاشیست اسرائیل از شهری به شهر دیگر رانده شده اند. 

بحران پناهندگی در قرن بیست و یکم به یک تراژدی انسانی و لکۀ ننگی بر پیشانی قدرتهای امپریالیستی و دولتهای سرمایه داری حاکم تبدیل شده است. نکته غم انگیز و تکان دهندۀ دیگر این است که بر اساس گزارشات گروههای نظارتی طی ده سال گذشته بیش از ٢٠ هزار نفر از این آوارگان که برای نجات جان خود از خطر جنگ و گرسنگی مجبور بوده‌اند با پذیرش خطر مرگ وارد مسیر دریای مدیترانه شوند تا خود را به یکی از کشورهای اروپایی برسانند نیز در دریا غرق و به کام مرگ کشیده شده‌اند. این انسان‌ها به دام مافیای قاچاق انسان افتادەاند که به خاطر منافع مادی خود دهها و صدها نفر از آنان را با گرفتن هزاران دلار از آنها و در شرایط به غایت ضد انسانی نگه میدارند، سوار قایقهای کم ظرفیت می‌کنند و به این ترتیب جان این انسانهای ستمدیده را به خطر می اندازند. بدون شک تعداد قربانیان بیشتری نیز هستند که نام آن‌ها در هیچ آماری درج نمی شودبه حساب نمی آیند.

واقعیت این است که بحران پناهندگی که جهان با آن روبرو می باشد، نتیجۀ در هم تنیدگی  وهمزمانی بحرانهای اقتصادی، جنگهای منطقه ای و بین امپریالیستی، بحران محیط زیست و دیگر حوادث طبیعی است. اما نظام سرمایه داری مسبب اصلی تمام این بحرانها از جمله بحران پناهندگی می باشد. سران آمریکا و دیگر دولتهای سرمایه داری مُدام در همکاری باهم در صدد طرح و نقشه برای یافتن راههای مقابله با پناهنگان هستند. امروزه سیاست پناهنده ستیزی به شعار انتخاباتی احزاب راست و ارتجاعی در کشورهای اروپایی تبدیل شده و هر روزه قوانین ضدانسانی سخت گیرانه تری برای تحت فشار قرار دادن و جلوگیری از ورود پناهنده وضع می کنند. دولتهای ترکیه، یونان، ایتالیا و امثالهم مرزهای خود را به روی پناهندگان می بندند و آنان را در ضد انسانی ترین شرایط قرار داده و مورد معامله قرار می دهند. این نظام در زد و بند با ارتجاعی ترین و ضد انسانی ترین حکومتها در جهان، جان انسان‌ها را فدای منافع و مصالح سرمایه می کند. سازش آمریکا با طالبان و برگرداندن آنها به حکومت، رقابت امپریالیستی با روسیه و برافروختن جنگ اوکراین، جنگ کنونی سودان، میانمار، کنگو، لیبی، یمن، جنگ و نسل کشی اسرائیل در غزه و غیره همگی بخشی از استراتژی نظام سرمایه داری برای رونق بازار فروش تسلیحات است. اما آوارگی و مصیبت جنگها را باید کارگران و مردم زحمتکش این کشورها متحمل شوند.

واقعیت این است که نظم سرمایەداری شکافهای عظیمی برداشته است. باید سیاستها و ریاکاریهای دولتهای سرمایه داری در ادعای دفاع از حقوق بشر و آزادی و دمکراسی را افشا و رسوا کرد. تنها راە حل ریشه ای نجات انسان از مصائب نظام سرمایه داری از جمله جنگ و آوارگی  در گرو به میدان آمدن طبقۀ کارگر جهانی و به زیر کشیدن نظام گندیده و متعفن سرمایه داری و استقرار نظام سوسیالیستی است.
سخن روز  تلویزیون حزب کمونیست ایران و کومەله
https://alternative-shorai.tv
https://cpiran.org
https://komala.co
https://t.me/peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
www.instagram.com/Peshrawcpiran1 (http://www.instagram.com/Peshrawcpiran1)
https://t.me/KomalaCpiranTv