سه شنبه ۲۰ خرداد ۱۴۰۴

بیژن هدایت

درآمد

خشونت نظام‌مند علیه کارگران افغانستانی در ایران به نقطه‌ی جوش رسیده است. استثمار مُشدد، کارهای بی‌ثُبات، دست‌مزدهای به شدت نازل، تبعیضات روزمره‌ی حقوقی و اداری، محرومیت از هر گونه خدمات اجتماعی، و…، به حملات وحشیانه‌ی خیابانی، به ضرب و شتم در فضای عمومی، به توهین و تحقیر دایمی، به تخریب خانه‌های مُحقر آنان، و…، در گُستره‌ای وحشت‌زا، تسری یافته است. تبلیغات رذیلانه‌ی بورژوا- ناسیونالیستی، هم‌هنگام، از تریبون مجلس، از روزنامه و رادیو و تلویزیون، از زبان پژوهش‌گران منقاد، از سوی مقامات وحشی و جانی دولتی، هم‌آهنگ و هم‌آوا، کارگران افغانستانی را مُسبب مُشکلات و مُعضلات جامعه مُعرفی می‌کنند و هیزم آتش سوزان بر خرمن هستی این مردمان را فراهم می‌آورند. همه به این جهت، که زمینه‌ی اخراج بخشی از آنان از ایران فراهم شود. آن‌چه، به ویژه در این روزها، بر کارگران افغانستانی می‌گذرد، به سیاست‌های ارتجاعی دولت‌های اولترا- راست و توحش گله‌های نژادپرست، راسیست، و فاشیست، علیه مُهاجران و پناهنده‌گان در کشورهای غربی، و…، شانه می‌ساید.

تشبُثات ارتجاعی جمهوری اسلامی سرمایه، تبلیغات رذیلانه‌ی بورژوا- ناسیونالیستی، و گله‌های اراذل و اوباش آن، تنگ هم آمده‌اند، تا آزار و اذیت، سرکوب و اخراج کارگران افغانستانی – سیاستی که بسته به شرایط روز اقتصادی و نیازهای ارزش‌افزایی سرمایه در ایران، بارها و بارها در طول این پنج دهه، گاه با پوشش تمایل خود این مردمان برای بازگشت به آن «میهن» جنگ‌زده و ویران شده، و گاه به بهانه‌ی ایجاد اشتغال برای کارگران و جوانان این «میهن» عزیز، برآمد کرده و با توحشی غیرقابل تصور اجرایی شده است‌- شتاب جدیدی بیابد!

مطلب را با کلیک به این در لینک مطالعه کنید