میلیون ها زن و به همراه آنان مردان آزادیخواه و برابری طلب در هشت مارس امسال خیابان ها و میادین را به نمایش پرشکوهی از فریاد علیه تبعیض جنسیتی، علیه مردسالاری و علیه بهره کشی نظم سرمایه دارانه تبدییل کردند. ادعانامه این انبوه میلیونی، ادعانامه آن بخشی از مردم جهان است که همه روزه شلاق بی رحم تبعیض بر روح و جسمشان فرود می آید. این مبارزات در متن تغییراتی است که در سرمایه جهانی شده به وجود آمده است. نتایج بحران عظیم جهان سرمایه داری در سالهای اخیر بیش از همه قدرت تخریبی خود را متوجه زنان کرده است. به ویژه زنان در کشورهای پیرامونی، هم کار بی اجر و مواجب خانگی را انجام می دهند و هم به بردگی مدرن در کارگاههای عظیم کشانده شده اند. همزمان هجوم نئولیبراسیم، تعرض همه جانبه ای به خدمات اجتماعی بود. اگر در جوامع پیشرفته سرمایه داری تامین هزینه بیمارستان ها، مهدکودک ها، نگهداری از سالمندان بخشی از وظایف دولتی بود، اکنون به یمن خصوصی سازی بخش بزرگی از این خدمات به دوش زنان افتاده است. در کشورهای پیرامونی دیگر اوضاع بسیار فلاکتبارتر است. در آنجا در کنار همه تاثیرات مخرب این هجوم نئولیبرالیستی، فاجعه جنگ های نیابتی و قومی، فاجعه هجوم جریانات به غایت ارتجاعی مذهبی، فاجعه تجاوز به زنان به مثابه یک سلاح جنگی و بالاخره فاجعه تجاوز به زنان در کمپ های پناهندگی بیداد می کند. در آرژانتین و برزیل روزانه دهها زن به قتل می رسند، در کارگاههای عرق ریزان هند، بنگلادش، پاکستان و چین میلیون ها زن آخرین رمق هایشان را به بهای ناچیزی می فروشند. در هندوستان در ماه ژانویه بیش از 150 میلیون زن در یک اعتصاب دو روزه علیه خشونت اعمال شده بر زنان ،علیه سکسیسم و علیه ممنوعیت های مذهبی شرکت می کنند. در ترکیه همین سال جاری بارها متینگ های زنان مورد هجوم نیروهای پلیس قرار گرفته اند. در لهستان سقط جنین ممنوع می شود، در ایران کودک همسری بیداد می کند و سن ازدواج به زیر 13 سال رسیده است.

همه این تبعیض ها، همه این خشم تلنبار شده و همه این بردگی مدرن اکنون در هشت مارس در خیابان ها و میادین کشورهای جهان به صحنه آمده و فریاد دادخواهی خویش را بلند نموده و ادعانامه خود را علیه این نظم ستمگرانه بیان کردند.

میلیون ها زن در بسیاری از پایتخت های جهان و در شهرهای بزرگ در آمریکا، آسیا، آفریقا و اروپا راهپیمایی کردند. در راهپیمایی مرکزی برلین در حالی که زنان از هفته های پیش با فراخوان اعتصاب جهت حقوق کارگری جامعه را به شرکت در این راهپیمایی فرامی خواندند، همزمان یکصدمین سالگرد اعطاء حق رای به زنان را در آلمان جشن گرفتند. در هندوستان میلیون ها زن در اعتراض به خشونت نهادینه شده علیه آنان به خیابان آمدند و شوربختانه در روسیه جایی که پیروزی انقلاب اکتبر پیام آور رهایی زنان بود، اکنون پوتین این مامور کار کشته امنیتی و در مقام رئیس جمهور در متینگ مرکزی سخنرانی کرد و این البته طنز تلخ تاریخ بود.

در ترکیه پلیس فاشیستی نه تنها مانع برگزاری تجمعات زنان گردید، بلکه آنجا که زنان با شهامتی بی نظیر به خیابان آمدند با گاز اشک آور و گلوله های پلاستیکی روبرو شدند.

مادرید پایتخت اسپانیا اما حال و هوای دیگری داشت. در آنجا میلیون ها زن با استقامتی بی نظیر در تاریخ اسپانیا از هفته ها قبل فضای جامعه را اشغال کرده بودند. فراخوان آنان برای اعتصاب در روز هشت مارس با استقبال بیش از شش میلیون نفر روبرو شده که حتی برای اتحادیه های کارگری چاره ای باقی نمانده بود که از فراخوان اعتصاب زنان حمایت کنند و این بدون تردید بیش از همه پیام آور این امر بود که زنان برای دستیابی به مطالباتشان چاره ای جز توسل به قدرتمندترین سلاح طبقه کارگر یعنی اعتصاب جهت پیشبرد مبارزاتشان ندارند. آنان نه تنها در فراخوانشان جامعه را متوجه کار زنان در کارخانه ها، بیمارستان ها، مزارع روستایی، مدارس، فروشگاهها و ادارات ساختند بلکه همزمان اعلام کردند که چگونه در چهار دیوار خانه به بیگاری کشیده می شوند.

در ایران هم امسال هشت مارس در متن تغییراتی که در توازن قوای جامعه بعد از خیزش دیماه به وجود آمده بود، برگزار شد. زنان شجاع با ابتکارات متنوعی در خیابان ها و متروها ادعانامه خود را علیه یکی از زن ستیز ترین رژیم های جهان بیان کردند. مراسم روز جهانی زن در تهران با حضور جمعی از فعالین کارگری، بازنشستگان، معلمان، نویسندگان و شعرا، هنرمندان، فعالین حقوق کودک، جمعی از خانواده های دادخواهی و فعالین حقوق زنان برگزار شد. نقطه اوج مراسم تقدیم آن به سپیده قلیان همرزم کارگران هفت تپه بود. در شهرهای مختلف پلاکاردهایی با مضمون "دستمزدها را به بالای خط فقر هفت میلیون ببرید" و یا "آزادی زن، آزادی جامعه است" به چشم می خوردند. در شهرهای کردستان با توجه به نفوذ اجتماعی نیروهای چپ و کمونیست، مراسم های هشت مارس در ابعاد گسترده ای برگزار گردیدند. اگر در داخل تشکل های کارگری و زنان دربند پیام هایی به مناسبت هشت مارس ارسال کردند، در خارج از کشور، اپوزیسیون چپ، انقلابی و کمونیست اقدام به برگزاری متینگ ها نمودند. برجسته ترین آنها کارزا سه روزه هامبورگ در آلمان، دن هاگ در هلند وآمستردام در بلژیک بود.

همه مبارزاتی که امسال در پهنه جهان صورت گرفت، نشان داد که علیه تهاجم سرمایه، مذهب، راسیسم و سکسیم یک پاسخ جهانی ضرورت دارد. نباید فراموش کرد که مبارزه علیه هرگونه بروزات ستم جنسیتی و نابرابری بخشی از مبارزه جهانی علیه سرمایه داری نئولیبرال، علیه تشدید بهره کشی، علیه انهدام محیط زیست، علیه عروج جریانات راسیستی و ارتجاعی مذهبی، علیه جنگ های نیابتی و علیه شوونیسم است. فراموش نکنیم که مبارزه جهت رهایی زنان بدون تردید بخشی از مبارزات طبقاتی در جامعه است و از این رو هشت مارس می بایست و می تواند هم میدان تلاش جهت ایجاد جنبش رهایی زنان در مقیاس جهانی و هم نیروی محرکه ای جهت مبارزه طبقاتی جهانی باشد و فراموش نکنیم که زنان تجارب ارزنده ای در این زمینه دارند. این آنان بودند که هشت مارس را به مثابه روز جهانی زنان به جامعه قبولاندند. این آنها بودند که در صف مقدم مبارزه علیه جنگ قرار گرفتند. این آنها بودند که نقش ارزنده ای در پیروزی انقلاب اکتبر و تصویب قوانینی داشتند که برای اولین بار در تاریخ نقطه آغازی بر پایان نابرابری و تبعیض جنسیتی گذاشتند.

یکشنبه - ۱۹ اسفند - ۱۳۹۷ , 10 - 03 - 2019