روز پنج شنبه چهارم بهمن سازمان عفو بین الملل ( امنستی انترناشنال) مطابق معمول گزارش سالانۀ مبسوط و شدید الحنی از نقض حقوق بشر توسط جمهوری اسلامی در ایران منتشر نمود. این سازمان به شکل بی سابقه ای اعلام نمود که تاریخ، سال ٢٠١٨را با عنوان «سال شرم جمهوری اسلامی» به ثبت خواهد رساند. در این گزارش آمده: "جمهوری اسلامی در این سال تلاش کرد با تشدید اقدامات سرکوب گرانه و لگدمال کردن آزادی بیان، تشکل و تجمع و انجام دستگیریهای گسترده هرگونه صدای اعتراضی را در لحظۀ بروز خفه نماید. و کمپینی بیشرمانه ای از سرکوب اعتراض هزاران معترض علیه فقر و فساد و خودکامگی را به راه انداخت." درگزارش سازمان عفو بین الملل به دستگیری و زندانی کردن بیش از ٧٠٠٠ نفر از معترضان از جمله کارگران، دانشجویان، فعالان محیط زیست، روزنامه نگاران و فعالان رسانه ای، وکلا، دختران خیابان انقلاب و مدافعان حقوق زنان، حقوق اقلیتهای، فعالان سندیکا و اتحادیه های صنفی کارگران، فعالان کانالهای تلگرام که در رابطه با اعتراضات خبر رسانی کرده اند، اشاره شده است.

سازمان عفو بین الملل در روزهای گذشته هم چنین بیانیه ای در رابطه با دستگیری مجدد اسماعیل بخشی و سپیده قلیان صادر کرد. در این بیانیه علاوه بر اظهار نگرانی از شکنجه مجدد آنان، اعلام نمود که دستگیری مجدد آنها اقدام تلافی جویانه است در مقابل اطلاع رسانی و شکایت از شکنجه هایی که در دور اول زندان متحمل شده اند. جمهوری اسلامی بجای رسیدگی به شکایت آنان اقدام به بازداشت و زندانی کردنشان کرده است.

اخیرأ سازمان دیدبان حقوق بشر نیز نمایش سخیف و وقیخانۀ کمپین تبلیغاتی "مستند طراحی سوخته" با گرفتن اعترافات اجباری تحت شکنجه از اسماعیل بخشی و سپیدۀ قلیان را محکوم نمود و اعلام کرد که آنها با جسارت از حقوق کارگران دفاع کرده‌اند. این سازمان نیز در گزارش خود نوشت: "مقامات ایران سال گذشته در پاسخ به شرایط روبه اُفول اقتصادی و فساد و نبود آزادیهای سیاسی و اجتماعی به دستگیریهای دسته‌ جمعی و خودسرانه اقدام کرده است. آنان در پشت میله های زندان همچنان مانده اند و درحالی که رژیم سندی برای وقوع جرم شان ندارد، حکم های سنگینی برایشان صادر می کند.

گزارش ‌سازمانهای حقوق بشری در همان حال که انعکاسی از شرایط بسیار بحرانیی است که جمهوری اسلامی در آن قرار گرفته، نشان از گسترش مبارزات کارگران و توده های مردم تهیدست و آزادیخواه علیه فقر و بیکاری و اوضاع به شدت فلاکت باری دارد که جمهوری اسلامی به اکثریت مردم ایران تحمیل کرده است. نشان از آن دارد که صدای اعتراض کارگران و دیگر اقشار تهیدست و محروم جامعه به افکار عمومی در دنیا رسیده و نهادهای حقوق بشری را به عکس‌ العمل وا داشته است. اینک انسانهای شریف و آزادیخواه در سراسر جهان با محکوم نمودن این جنایات، از مبارزات توده های مردم ایران حمایت و پشتیبانی می‌کنند و در نظر آنان جمهوری اسلامی بیش از پیش افشا و رسوا شده است.

این رژیم مفلوک که از ادارۀ جامعه و تأمین نیازهای کارگران و توده های مردم عاجز است، برای تداوم حاکمیتش در داخل کشور ابزاری جز سرکوب ،اعدام، زندان و شکنجه در اختیار ندارد. حال که سرکوب هم برایش کارایی آنچنانی ندارد، به نمایش زبونانۀ مستند اسلامیی طراحی سوخته متوسل می‌شود. مستندی که خود سند اثبات جرم شکنجه در زندانهای جمهوری اسلامی است. توسل به انجام اعمال تروریستی درخارج کشوردرطول چهار دهه حاکمیت رژیم، شگرد دیگری بوده برای خفه کردن صدای اعتراضات و ایجاد فضای ترس و وحشت درجامعه. البته جمهوری اسلامی در این اعمال تروریستی را در سایه سازش و چشم پوشی دولتهای اروپائی انجام داده است. اینک که این دولتها بر آنند فشار بیشتری بر رژیم اِعمال کنند، اسناد آنچنان غیر قابل انکاری برای محکومیت رژیم ایران ارائه می‌دهند که حتی کارگزاران رژیم نیز قادر به انکار اعمال تررویستی جمهوری اسلامی نیستند. نمونۀ اخیر آن اعتراف علی ماجدی سفیر جمهوری اسلامی در آلمان است که از سمت خود برکنار شده است. او روز چهارشنبه در مصاحبه با ایسنا، به انجام اعمال تروریستی جمهوری اسلامی در چند ماه گذشته در خارج کشور اعتراف کرد و گفت: "دولتهای اروپایی در مورد ادعاهایی که مطرح کرده اند اسنادی در اختیار دارند که ما به راحتی نمی ‌توانیم آنها را رد کنیم. البته او اعمال تروریستی را به عناصر خودسر و یا همان "سربازان گمنام امام زمان" نسبت داد.

اما آنچه که در مورد تروریسم و نقض حقوق انسانها در ایران در جریان بوده و اینک از جانب نهادهای حقوق بشری طرح می شوند، قطره‌ای از جنایتهای جمهوری اسلامی علیه مردم ایران است. در چهار دهه گذشته هر زمان که فشار اعتراضات کارگران و دیگر اقشار محروم جامعه، رژیم را بیشتر تحت فشار قرار داده، بیشتر به اقدامات سرکوب گرانه و پایمال کردن حقوق انسانی مردم روی آورده است. البته دراین مدت دولتهای اروپایی و آمریکا به اعمال تروریستی و سرکوبگرانۀ جمهوری اسلامی اعتراض جدی نکرده اند که این خود ادعاهای آزادیخواهی و دفاع از حقوق اولیه انسان‌ ها را بیشتر آشکار کرده است. آنها از ابعاد فجایع اعدامها و شکنجه در سیاه چالهای رژیم که حتی با معیارهای پذیرفته شدۀ در دمکراسی های بورژوایی نیز غیر قابل قبول است بی‌ خبر نبوده اند. از ابعاد تبعیض و بی حقوقی که رژیم به زنان و ملتهای تحت ستم تحمیل کرده آگاه بوده اند. اما به خاطر منافع اقتصادی و مصالح دیپلماتیک چشم خود را بر آنها بسته به راحتی از کنار آنها گذشته اند. اما کارگران و توده های مردم ستمدیدۀ ایران و انسانهای بشر دوست و آزادیخواه در سراسر جهان به راحتی از جنایات جمهوری اسلامی نمی گذرند و آنرا فراموش نمی‌کنند و برای به گور سپردن این رژیم جنایت کار دست از مبارزه برنخواهند داشت.

شنبه - ۶ بهمن - ۱۳۹۷ , 26 - 01 - 2019