بیش از یک هفته از اعتصاب کارگران مجتمع نیشکر هفت تپه می گذرد و کارگران این مجتمع بزرگ کارگری در ایران همچنان بر تحقق خواستهای خود پای می فشارند. روز شنبه ۲۷ مرداد کارگران نیشکر هفت تپه در اعتراض به زمین خواری کارفرما، پائین بودن دستمزدها و عدم پرداخت دستمزدهای معوقه، دست از کار کشیدند و در مقابل دفتر مدیریت این شرکت دست به تجمع اعتراضی زدند. همزمان کارگران بازنشسته این مجتمع کارگری نیز در اعتراض به عدم پرداخت سنوات شان در مقابل در ورودی شرکت تجمع اعتراضی بر پا داشتند و اعلام کرده اند تا رسیدن به همه مطالبات شان به اعتراض و اعتصاب خود ادامه خواهند داد.کارگران در دور دوم اعتراضات خود مطالبات دیگری نیز از قبیل مخالفت با واگذاری این مجتمع به بخش خصوصی و وضعیت قراردادها وافزایش حق بیمه و مزایا را نیز طرح کرده اند.

اعتراض و مبارزات کارگران این مجتمع بزرگ کارگری علیه فشار و پامال کردن حقوقشان از جانب دولت و کارفرما،یک دهه است ادامه دارد. البته در بطن این مبارزات تا کنون نسل جدیدی از فعالین و رهبران آگاه کارگر پرورده شده و برای دفاع از منافع طبقاتی خود و هم طبقه ای هایشان به جلو صحنه مبارزه و نبرد طبقاتی آمده اند. اسماعیل بخشی عضو سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه یکی از فعالان این نسل از کارگران می باشد. او در مصاحبه با ''میدان'' به تفصیل به شرایط نا مساعد کاری و وضعیت نامناسب زندگی کارگران مجتمع هفت تپه و اقدامات کارگران در مقابله با آن می پردازد و اعلام می کند: ''کارگران به منظور نظارت بر کار کارفرما، اداره شرکت و تأمین تداوم کارمجتمع کارگری هفت تپه، شورایی تشکیل داده اند. این شورا از نمایندگان کارگران بخشهای مختلف شرکت تشکیل شده و هدف آن نجات این مجتمع است و در نظر دارند با قدرت آن شورا را پیش برند.''

اقدام تشکیل شورای کارگری در شرایط کنونی قدمی مهم و اساسی در جهت اِعمال کنترل کارگری بر کارخانه است. لازم است چنین اقداماتی گسترش یابد و کارگران در دیگر مراکز کارگری نیز برای پیشبرد و به سرانجام رساندن مبارزه شان، در جهت تشکل یابی خود به ایجاد تشکلهای توده ای و طبقاتی خود بپردازند. این همان ضرورتی است که کارگران گروه صنعتی فولاد اهواز نیز برآن تأکید داشته و در تجمعات اعتراضی خود خواهان تشکیل شورای مستقل کارگری خود شده اند. اسماعیل بخشی و دیگر فعالان همکارش با شناختی که در جریان کار از ماهیت دولت و کارفرمایان به دست آورده اند، به این واقعیت پی برده اند که کارفرما چه از نوع دولتی و چه از نوع خصوصی آن با همه دم و دستگاههای دولتی، نظامی، امنیتی و سرکوبگرش حافظ منافع سرمایه هستند. این منافع در تقابل با منافع و مصالح کارگران و مردم زحمتکش قرار دارد و کارگران بدون وجود تشکلهای مستقل کارگری از عهده نیروی دشمنان طبقاتی شان برنمی آیند. او در این مصاحبه بر بدتر شدن روز به روز معیشت کارگران انگشت می گذارد و با اشاره به ضرورت افزایش دستمزد متناسب با سبد معیشت یک خانواده معمولی،در شرایط بحران اقتصادی و افزایش روزانه قیمت کالاهای مورد نیاز زندگی،می گوید کارگری که ده سال است در شرکت کار می کند و الان در ظرفیت استادکاری کار می کند همچنان کف حقوق دریافت می کند. او با آوردن یک مثال ساده از کاهش ارزش تومان نشان می دهد که ۲۵۰۰ تومانی که سالها قبل برای یک وعده غذای گرم به عنوان مزایا به کارگران می دادند، اینک قیمت یک آب معدنی هم نیست. او از پامال شدن بیشتر حقوق کارگران توسط سرمایه داران بخش خصوصی صحبت می کند و می گوید: '' گرچه مقامات به ما می گویند شرکت را واگذار نکرده ایم، اما با واگذاری شرکت به بخش خصوصی در سال ۹۴، اوضاع ما کارگران بدتر از قبل هم شده است. از آن زمان تاکنون نهایت تلاش کارفرمایان این بوده که قراردادها را به نفع خود ببندند، وعده و وعیدهای دروغ به ما بدهند. آنها از بانکها تسهیلات می گیرند بدون اینکه صنعتی ایجاد شود. ما دیگر هیچ اعتمادی به کارفرمایان نداریم. ما امروز با اتکا به نیروی جمعی خود حرکت می کنیم و کارهای شرکت را خود انجام می دهیم. هفت تپه را مُلک کسی نمی دانیم نه دولت و نه بخش خصوصی. هفت تپه مُلک کارگران است.''

او به این تریتب بر ضرورت نظارت و اعمال اراده کارگران بر کار تولید و اداره مجتمع نیشکر هفت تپه تأکید به عمل می آورد و می گوید نمایندگان کارگران نقش زیادی در این رابطه دارند. امروز آنها قدرت پیداکرده اند و کار خود را خود انجام می دهند. آنها با اطلاع از حق و حقوق خود حرکت کارگری در هفت تپه را آغاز کرده اند. آنها باید خواستهای کارگران را مطالبه کنند و آنقدر تکرار نمایند تا همه به حقوق خود آشنا شوند. به این ترتیب او بر قدرت تشکل کارگران تأکید می کند و از کارگران می خواهد به صورت جمعی فریاد بر آورند تا مبارزات مان دستاورد داشته باشد و در برابر اخراج و بازداشت نیز از قدرت بیشتری برخوردار شویم.

عدم وجود تشکلهای توده ای کارگران در شرایط کنونی امکانی برای دولت و سرمایه داران فراهم آورده که خواست و مطالبات کارگران را پشت گوش اندازد و در مقابل اعتراضات آنان متوسل به اخراج، سرکوب، دستگیری و زندان شود. ایجاد شوراهای مستقل کارگری در مراکز بزرگ کارگری و مرتبط شدن آنها به همدیگر نیروی عظیم و ابزار پر قدرتی در دست کارگران برای رسیدن به خواست و مطالبات شان در مواجه با سرمایه داران و دولت خواهد بود.در شرایط کنونی وجود شوراهای مستقل کارگری نیاز عاجل فعالین و پیشروان جنبش کارگری برای پیشبرد امر مبارزه کارگران علیه رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی است. برای تشکیل آن دست به کار شویم.

2018-08-255| ۱۳۹۷-۰۶-۰۳