در پاسخ به فراخوانی که در شبکه های اجتماعی منتشر شده بود، عصر روز سه شنبه نهم مردادماه تهران و سایر شهرهای ایران صحنه اعتراض و تظاهرات مردم علیه گرانی، فقر و بیکاری بود. معترضان در تهران، کرج، شیراز، اصفهان، رشت و برخی دیگر از شهرهای ایران با سردادن شعارهایی همچون، "مرگ بر دیکتاتور، مرگ بر گرانی، مرگ بر بیکاری، اصلاح طلب اصول گرا دیگه تمومه ماجرا، بیکاری تورم، نداریم ما تحمل، سوریه را رها کن فکری به حال ما کن" اعتراض خود را به وضع موجود نشان دادند.

در اصفهان تظاهرات از شهرک صنعتی امیرکبیر آغاز شد. این منطقه به عنوان قطب صنعتی ویژه تعمیر و خرید و فروش قطعات خودروهای سنگین شناخته شده است. شمار زیادی از رانندگان کامیون در این شهرک که در اعتصاب به سر می برند، به جمع تظاهر کنندگان پیوستند. نیروهای امنیتی رژیم با یورش به سوی معترضان سعی در متفرق کردن آنان داشتند، اما مردم معترض با سردادن شعار علیه نیروی انتظامی رژیم، به تظاهرات خود ادامه دادند. گزارشات منتشر شده در شبکه های اجتماعی حاکی از درگیری نیروی انتظامی با معترضان در برخی شهرها است.

این تظاهرات سراسری همزمان با نهمین روز اعتصاب سراسری رانندگان کامیون برگزار شد. از دو روز پیش نیروهای امنیتی رژیم که چنین حرکتی را انتظار می کشیدند، فضای بسیاری از شهرها را امنیتی کرده بودند. همه جا ماموران گارد ویژه و لباس شخصی رژیم به منظور جلوگیری از برگزاری تظاهرات، مستقر شده بودند. از جمله از شهر سنندج گزارش می رسد که: نیروهای سپاه به همراه نیروهای انتظامی رژیم با حضور در شهرک های صنعتی شماره 1، 2 و 3 سنندج کارگران را تهدید کردند که حق برگزاری تجمع و تظاهرات ندارند. این در حالی است که طبق فراخوان قبلی، قرار بود کارگران شهرک های صنعتی کار را تعطیل کرده و دست به اعتراض بزنند.

عبدالرضا رحمانی فضلی، وزیر کشور روز سه‌شنبه در واکنشی نسبت به این دوره از اعتراضات توده ای با بیان اینکه:"این حرکات از سوی مخالفان رژیم سازمان داده نشده است و حرکات صنفی هستند که باید در همان حد مسائل صنفی و اقشار و طبقات مختلف اصناف پیگیری شوند"، تلاش نمود تا از اهمیت آنچه که در جریان است کم کند. اما علیرغم این سخنان، جمهوری اسلامی این دور از اعتراضات توده ای را جدی گرفته است. هم اکنون در اکثر شهرهای ایران از یک طرف نیروهای انتظامی و امنیتی رژیم به حال آماده باش درآمده اند و نقاط حساس را در کنترل دارند و از طرف دیگر مردم بدون ترس از حضور نیروهای رژیم از هر فرصتی برای شروع اعتراض و تظاهرات استفاده می کنند. بطوریکه هر ساعت از طریق شبکه های اجتماعی خبر از پیوستن بخشهای جدید از مردم معترض به تظاهرات منتشر می شود.

آنچه که روز گذشته در اصفهان و چندین شهر ایران روی داد، از لحاظ شعارها، از لحاظ ترکیب شرکت کنندگان، از لحاظ تاکتیک و روشهای اعتراض، از لحاظ نقش شبکه های هماهنگ کننده اجتماعی، مشابه رویدادهای دیماه گذشته بود و در واقع در تدوام آن صورت می گیرد. اما از لحاظ شرایطی که این اعتراضات در آن برپا می شود، جامعه ملتهب تر و معترض تر است. در فاصله 7 ماهی که از تظاهرات ده روزه هماهنگ و سرتاسری دیماه گذشته می گذرد، جمهوری اسلامی نه تنها کوچکترین قدمی در جهت پاسخ دادن به مطالبات حق طلبانه مردم برنداشته است، بلکه در این فاصله قدرت خرید کارگران و اقشار کم درآمد جامعه بیش از 70 درصد کاهش یافته است. رژیم همچنین نسبت به کسانی که در رابطه با رویدادهای دیماه دستگیر شده بودند، به روشهای انتقام جویانه ای روی آورده است. دانشجویانی که در این رابطه دستگیر شده بودند، به محرومیت از تحصیل و حبس های طولانی مدت محکوم شدند. هنوز از سرنوشت شماری از دستگیرشدگان خبری نیست. روشن بود که در شرایط جدید، این تمهیدات دیگر کارآئی ندارند و مردم به جان آمده دیگر حاضر نیستند در مقابل خشونت رژیم سرفرود آورند. از اینرو خیزش دیماه علیرغم فروکش موقتی، در شکل صدها اعتصاب و تجمع کارگری، در شکل تعطیل بازارها، به صورت شورش های شهری در اعتراض به کمبود آب و برق، ادامه یافت و اکنون شاهد موج جدیدی از این مبارزات حق طلبانه هستیم.

رژیم تلاش می کند که شرایط دشوار کنونی را به فشارهای خارجی مربوط کند، اما این تبلیغات دیگر خریدار ندارد. تنها با بخشی از 150 میلیارد دلاری که در نتیجه توافق برجام به خزانه جمهوری اسلامی واریز شده بود، می توانست تمام زیرساخت های فرسوده و معیوب شهری را در ایران نوسازی کند، بطوریکه مردم حداقل آب شور و آب آلوده مصرف نکنند. می توانست معوقات مزدی کارگران را حداقل در بنگاههای دولتی پرداخت کند، می توانست بودجه بیشتری به آموزش و پرورش و بهداشت و درمان مردم اختصاص دهد. مضافا طی سه سال اخیر و تا همین اکنون هم، نزدیک به چهار میلیون بشکه در روز، نفت ایران با قیمت های بین المللی به بازارهای جهان صادر شده است. فشارهائی که از جانب رژیم به مردم تحمیل می شود، در حالی است که هنوز از لحاظ عملی تحریمی هم صورت نگرفته است. روشن است که با شروع تحریم ها شرایط دشوار تر نیز خواهد شد. از اینرو مردم زحمتکش و محروم به حرکت درآمده اند تا جلو یکه تازی رژیم را بگیرند و نشان دهند که نمی تواند بیش از این نان و آزادی آنها را به بهانه مبارزه با آمریکا به گروگان بگیرد.

2018-08-01| ۱۳۹۷-۰۵-۱۰