روز دوشنبه اول مرداد ماه رانندگان کامیون و کامیون داران در استان های مختلف از جمله تهران، اصفهان، البرز، همدان، فارس، مرکزی، چهارمحال و بختیاری، کرمانشاه، کردستان، خوزستان، هرمزگان، زنجان، خراسان رضوی، قزوین، بندرعباس، لرستان و برخی دیگر از استان های کشور مطابق فراخوانی از قبل اعلام شده دست به اعتصاب سراسری زدند. این اعتصاب سراسری روز چهار شنبه سوم مرداد وارد سومین روز خود شده و همچنان رو به گسترش است.در نتیجه این اعتصاب سراسری بندرگاهها، جاده های بین المللی و محورهای اصلی بین شهرها از عبور و مرور کامیون ها خلوت شده اند. در جریان این اعتصاب که دومین اعتصاب سراسری رانندگان کامیون در دو ماه گذشته است، صنعت حمل و نقل که یکی از زیر ساخت های اقتصاد سرمایه داری ایران است فلج شده است. دور تازه اعتصاب سراسری رانندگان کامیون و حمل و نقل جاده‌ای در پی آن آغاز شد که وعده‌های نمایندگان مجلس، رئیس سازمان تأمین اجتماعی، و نمایندگان دولت به رانندگان نتیجه‌ عملی در بر نداشت.در واقع رانندگان کامیون و کامیون داران اینبار در اعتراض به عدم پاسخگویی دولت و دیگر نهادهای حکومتی به خواسته هایشان این اعتصاب هماهنگ و سراسری را سازمان داده اند.

دور اول اعتصاب سراسری و طولانی مدت رانندگان کامیون که از اول خرداد ماه سال جاری آغاز شد، ۲۹ استان و ۱۶۸ شهر ایران را در برگرفت. در دور اول اعتصاب سراسری که رانندگان تاکسی و رانندگان اتوبوس در چندین شهر ایران نیز به آن پیوسته بودند، رانندگان کامیون که از حمایت افکار عمومی برخوردار بودند چنان همبستگی و استقامتی از خود نشان دادند که رژیم با تهدید و احضار و بگیر و ببند و سازمان دادن اعتصاب شکن نتوانست آنها را مرعوب کند. رانندگان کامیون که برای شرکت های بزرگ حمل و نقل کار می کنند، خواهان افزایش دستمزد و منظور شدن حق سختی کار در تعیین دستمزدهایشان و تأمین حقوق بیمه درمانی و اجتماعی خود هستند.رانندگانی هم که صاحب کامیون خود هستند تحت فشار کرایه پائین حمل و نقل، گرانی بنزین، گرانی قطعات یدکی، عوارض اتوبان،کمیسیون بالای باربری‌ها، هزینه بالای تعمیرات و مشکلات مشابه دیگر هستند. این اوضاع کار و معیشت آنها را تحت فشار قرار داده و آنها هم خواهان پایان دادن به این اوضاع نابسامان هستند. کارگزاران رژیم که زیر فشار اعتصاب سراسری خرداد ماه وعده داده بودند که به خواسته های رانندگان کامیون رسیدگی نمایند، به وعده های خود عمل نکردند و در نتیجه با موج دوم اعتصاب سراسری رانندگان کامیون روبرو شده اند.

روز دوشنبه همزمان با آغاز موج دوم اعتصاب سراسری رانندگان کامیون، صدا و سیمای جمهوری اسلامی به نقل از معاون وزیر راه و شهرسازی از "تمهیدات دولت برای حل مشکلات کامیونداران"خبر داد و معاون دادگستری استان فارس نیز تهدید کرد کسانی که کامیون داران را "تحریک به اعتصاب و اختلال در تأمین مایحتاج عمومی مردم" کنند مورد پیگیری قضایی قرار خواهند گرفت.

اما به رغم این تهدید ها و تلاش کارگزاران رژیم برای جلوگیری از اطلاع رسانی در مورد این اعتصاب بزرگ و سراسری، رانندگان کامیون مصممانه برای مقابله با کارشکنی های نهادهای حکومتی و برای گسترش دامنه این اعتصاب سراسری تلاش می کنند. فعالین و رهبران این اعتصاب سراسری توانسته اند از طریق شبکه های اجتماعی عکس و فیلم و اخبار مربوط به سومین روز این اعتصاب سراسری را به اطلاع عموم برسانند. این اعتصاب سراسری برای مردم ایران نوید بخش آن است که با تاکتیک های درست و حساب شده و با در هم آمیختن اشکال متنوع مبارزه می توان ماشین سرکوب جمهوری اسلامی را زمین گیر کرد. در شرایطی که رژیم جمهوری اسلامی با بحران همه جانبه اقتصادی – سیاسی و بحران در روابط بین المللی روبرو است و فقر و فلاکت بی سابقه ای را به کارگران و اکثریت مردم ایران تحمیل کرده است، تاکتیک اعتصاب سراسری می تواند به اهرم فشار نیرومندی علیه جمهوری اسلامی تبدیل گردد. اعتصاب سراسری رانندگان کامیون در شرایط کنونی و بر متن تداوم اعتصابات کارگری و اعتراضات توده ای می تواند زمینه ساز اعتصابات سراسری در مراکز بزرگ کارگری و صنعتی ایران باشد. این اوضاع از همه فعالین و رهبران جنبش کارگری و دیگر جنبش های پیشرو اجتماعی می طلبد که از اعتصاب سراسری رانندگان کامیون و کامیون داران حمایت کنند.

تجربه جنبش کارگری در ایران و در سرتاسر جهان نشان داده است که هیچ میزانی از افزایش دستمزد، هیچ درجه ای از تامین خدمات اجتماعی و بیمه ها، هیچ بهبودی در شرایط کار، حاصل تصمیم داوطلبانه و اختیاری از جانب سرمایه داران و دولتهایشان نبوده است. هر حقی که در این زمینه ها بدست آمده است و یا قرار است در آینده بدست بیاید تنها حاصل مبارزه مستقیم کارگران و یا ترس سرمایه داران و دولتشان از واکنش های شدیدتر و گسترده تر کارگران بوده است. سرمایه داران و دولت شان تا وقتی که با اعتراض و مبارزه متحدانه کارگران مواجه نشده اند، شرایط بردگی را به کارگران تحمیل می کنند. اما وقتی کارگران بی چیز متحد و یکپارچه شدند و خواسته های خود را مانند رانندگان کامیون بصورت دسته جمعی مطرح کردهو با سلاح اعتصاب سراسری سود اندوزی سرمایه داران را متوقف کردند اند، آنگاه وضع تغییر می کند.آنزمان کارگرانشروع به پاره کردن زنجیرهای بردگی می کنند، کارگران شروع به پيش کشيدن تقاضای اين که زندگی آنها بايد، نه آنطور که سرمايه‌داران و دولت برای آنها در نظر گرفته‌اند، بلکه آنطور که خودشان ميخواهند باشد. بنابراين اعتصاب هميشه سرمايه‌داران و دولتشان را در خوف و هراس فرو می برد، چون آنهادر می یابند که چگونه شیشه عمر نظامشان در دست محرومان و بی چیزانی است که تا دیروز آنها را به بردگی می کشیدند و تحقیرشان می کردند.

2018-07-26| ۱۳۹۷-۰۵-۰۴