در آخرین ساعات روز پنجشنبه سی و یکم خرداد آخرین کارگران بازداشتی گروه ملی فولاد اهواز آزاد شدند. آزادی آنان به یمن مبارزات و استقامت کارگرانی حاصل آمد که نمیخواستند به پاسداران سرمایه اجازه دهند که همکاران آنان را در بند نگهدارند. واین البته دستآورد پر ارزشی است . مبارزه ای که از نهم خردادماه با تجمع هر روزه در یکی از نقاط شهر اهواز آغاز شد، در روزهای بعد ضربان قلب شهر اهواز را در اختیار گرفت . حدود چهار هزار کارگر شاغل در گروه ملی فولاد که جهت اعتراض به به تأخیر افتادن دستمزد چند ماه گذشته خود روزهای متوالی دست به تجمع زده وهر بار با وعده ووعید مقامات استان روبرو شده بودند در عمل دریافتند که مقامات استان و مسئولان کارخانه توجهی به مطالبات آنان ندارند. این کارگران یا باید همچنان به وعده و وعید مسئولان دلخوش میکردند و یا اینکه دست به مقاومت ومبارزه میزدند. اوضاع فلاکت بار اقتصادی و تحولی که در ذهنیت توده های مردم پس از خیزش نان وآزادی در دیماه گذشته بوجود آمده بود ، شکی باقی نمگذاشت که آنان باید راه دوم را انتخاب میکردند. در مقابل اراده مصمم آنان برای تحقق مطالباتشان ، سرکوبگران با احضار هشت نفر از کارگران در شانزدهم خرداد سعی نمودند که جو رعب و وحشت در میان کارگران بوجود آورده و آنان را به خانه برگردانند . کارگران اما مصممتر از آن بودند که عقب نشینی کنند. سرکوبگران در نوبت بعدی در شب بیست و یک خرداد به صفوف آنان هجوم برده و بیش از پنجاه تن از آنان را بازداشت کردند. این هجوم وحشیانه اینبار نه تنها با عکس العمل کارگران معترض بلکه با مبارزه گسترده تر ومتحدانه آنان و خانواده های کارگران بازداشت شده در مقابل بازداشتگاها وزندانها روبرو گشت. طنین پرشکوه کارگران گروه فولاد اهواز، خانواده کارگران بازداشت شده و مردم معترض با شعار " کارگر زندانی ازاد باید گردد" که از همان رور بعد از یورش وحشیانه ماموران رژیم آغاز شد، راهی برای سرکوبگران به جز آزادی آنان نگذاشته بود. از اینرو بخش بزرگی از آنان در ساعتها و روزهای بعد بتدریج آزاد شدند. ولی هنوز پنج نفر از آنان در بازداشتگاه بسر میبردند. کارگران اعلام کردند که تا آزادی همه همکاران خود از پای نخواهند نشست و اگر قرار است کسی در بازداشتگاه به سربرد، آن کسانی هستند که به جای پاسخ به مطالبات برحق آنان، یورش وحشیانه را سازمان دادند. ادامه این اعتراضات در دل مبارزاتی که همزمان در نقاط مختلف کشور جریان داشت راهی به جز آزادی همه بازداشت شدگان نگذاشته بود و این چنین بود که کارگران گروه ملی فولاد در آخرین ساعات پنجشنبه همکاران بازداشتی خود را آزاد کرده و در آغوش گرفتند.

بیش از سه هفته مبارزه این کارگران در ادامه اعتراضاتی بود که که از روزهای پایانی اردیبهشت با تجمع کارگران کارخانه هپکو اراک بعد از پایان ضرب الاجل تعیین شده از جانب آنان آغاز شد. در دوم خرداد بیش از شش هزار نفر از کارگران نی بر کشت و صنعت نیشکر هفت تپه در اعتراض به بلاتکلیفی شغلی دست به تجمع زدند. در همین روز در بسیاری از شهرهای استانهای یزد ،همدان ، مازنداران ، گلستان ، لرستان ، قم ، کهگیلویه وبویراحمد ،قزوین ، فارس ، سمنان ، خوزستان ، خراسان شمالی و اصفهان رانندگان کامیون دست به تجمع اعتراضی زدند. این مبارزات که از اول خرداد آغاز شده و رانندگان در بسیاری از استانها جاده ها را بسته و در بسیاری از شهرها جایگاههای عرضه سوخت شهر به دلیل نبودن بنزین تعطیل گشتند ، در روز چهارم خرداد با کسب برخی از مطالبات خود پایان یافت. در همین ماه اعتصابات و تجمع کارگران راه آهن سراسر کشور در اعتراض به نداشتن امنیت شغلی وعدم پرداخت مطالبات ، تجمع کارگران بیکارشده فاز نوزده پارس جنوبی ،تجمع کارگران کشت وصنعت شمال ، تجمع کارگران الماس کویر سمنان ،تجمع دو روزهکارگران ایران جوکا ،تجمع کارگران پروژه راهسازی قزوین ، تجمع کارگران بازنشسته و شاغل نیشکر هفت تپه تنها بخشی از اعتراضات وتعرض پر تحرک جنبش کارگری در خردادماه بود.

همزمان با این تحرک وسیع جنبش کارگری در داخل ، سه تن از فعالین سرشناس این جنبش رضا شهابی ، داود رضوی و لقمان ویسی به دعوت پنج سندیکای فرانسوی عازم اروپا میشوند. برای اولین بار یک هیات سه نفره از نمایندگان واقعی کارگران ایران در ژنو مقر سازمان جهانی کار فرصت این را مییابند که با بسیاری از تشکلهای کارگری جهان از نزدیک آشنا شده ، پرده از سیاستهای سرکوبگرانه و ضد کارگری رژیم برداشته ، و ماسک دروغین نمایندگی کارگران ایران را از چهره فرستادگان فرمایشی جمهوری اسلامی بردارند. آنان در کنفرانسهای مطبوعاتی و جلساتی که به دعوت سندیکاههای کارگری فرانسه سوئد وآلمان برگذارشد ، توانستند گام مهمی برای اطلاع رسانی در مورد موقعیت جنبش کارگری ایران ، شرلیط سختی که در دل آن باید مبارزه کنند ، وایجاد همبستگی بین المللی بردارتد. سخنان آنان در دفاع از تشکلهای مستقل کارگری ، رابطه مبارزات صنفی و طبقاتی در ایران ، علیه خصوصی سازی در حوزه های مختلف ، مضمون ارتجاعی کتب آموزشی وترویج و نهادینه کردن ایدئولوژی ارتجاعی مذهبی و مرد سالار در ساختار آموزشی ایران،همسرنوشتی کارگران ایران با کارگران جهان وبویژه با کارگران خاورمیانه به روشنی نشان میدادکه اینان افقی بسیار فراتر از مبارزات صنفی را در مقابل خود قرار داده اند.

فعالین و مدافعین جنبش کارگری ایران در خارج از کشور باید از فضای بوجود آمده در اروپا بهره جسته و فارغ از منافع سکتاریستی و افقهای تنگ نظرانه ، کوششهای متحدانه ای را جهت ایجاد کمیته های دفاع و همبستگی با مبارزات کارگران در ایران سازمان دهند. کمیته هائی که اعضاء اتحادیه های کارگری در اروپا فرای بوروکراسی حاکم بر اتحادیه ها نقش مهمی در این کمیته ها و در دفاع از جنبش کارگری ایران ایفا کنند.

2018-06-25| ۱۳۹۷-۰۴-۰۴