با گذشت نزدیک به سه ماه از وقوع زلزله استان کرمانشاه و سرمای شدید در منطقه، هنوز بخش بزرگی از زلزله‌زدگان در چادرهای نامناسب به سر می‌برند. درباره تعداد کسانی که در مناطق زلزله‌زده، همچنان از کمترین امکانات رفاهی بی‌بهره مانده‌اند و در سرمای شدید و برف و بوران، شب و روز خود را در چادر می‌گذرانند، آمار دقیقی وجود ندارد. پس از وقوع زمین لرزه‌ای که شامگاه ۲۱ آبان ۹۶ بخش‌های بزرگی از استان کرمانشاه را لرزاند، حسن روحانی در کرمانشاه قول داده بود که اهالی مناطق زلزله‌زده را تا پیش از شروع زمستان در واحدهای مسکونی دیگر یا حداقل در کانکس‌ها اسکان دهند؛ وعده‌ای که قریب سه ماه پس از وقوع زلزله هنوز عملی نشده است. روز نامه شرق چاپ تهران در شماره روز یازدهم بهمن خود نوشته است: "در حالی که بیش از چهل و پنج روز از آغاز زمستان می‌گذرد، ۶۰ درصد مردم هنوز در چادرهای نامناسب زندگی می‌کنند و از کانکس هائی که به مردم وعده داده شده بود، خبری نیست. چادرهایی که در اختیار زلزله‌زدگان قرار گرفته اند، نمی‌توانند از جان مردم در برابر سرما، طوفان و باران محافظت کنند." بنا به گزارش خبرگزاری دولتی ایسنا: "در سرپل ذهاب بیش از ۵۰۰۰ واحد مسکونی بر اثر زلزله آسیب دیده‌اند. حال آنکه تنها ۷۰۰ کانکس در این منطقه نصب شده ‌است." این خبرگزاری می افزاید : " هزاران خانواده زلزله‌زده در چادرهای نامناسب زندگی می‌کنند. همین شرایط نامطلوب باعث شده است که تعدادی از زلزله‌زدگان در اثر سرمازدگی جان خود را از دست بدهند. و این خطر جان دیگر زلزله‌زدگان این استان را تهدید می‌کند.”

جمهوری اسلامی گفته است که به مردم زلزله زده برای بازسازی خانه هایشان وام خواهد داد. اما اولا، هر کس با بروکراسی پیچیده و عریض و طویل جمهوری اسلامی آشنا باشد، می داند که جریان گرفتن وام ، از چه مسیر پر دردسری می گذرد. اما ثانیا، مهمتر از آن، مردم کارگر و زحمتکشی که پس از سالها، با درآمدی ناچیز و با زدن از نان شب شان، سرپناهی ساخته اند، اکنون در حالیکه همه چیز خود را نیز از دست داده اند، چگونه قادر به بازپرداخت اقساط چنین وامی خواهند شد؟

رژیم جمهوری اسلامی موظف است که همه خسارتهای ناشی از زلزله در استان کرمانشاه را برای مردم زحمتکش و تهیدست این منطقه جبران کند. وام دادن به مردمی که همه چیز خود را از دست داده اند بی معنی است. این حق طبیعی این مردم است که از سرپناه مناسب و آنچنان ایمنی برخوردار باشند که بتوانند شبها بدون دلهره سر بر بالین نهند. دولت خود باید راسا کار بازسازی خانه های ویران شده را به سرعت آغاز کند. دولت باید تمام امکاناتی را که در این فاصله آنها را در مقابل سرما و باد و باران محافظت می کند در اختیارشان بگذارد. آیا برآوردن چنین خواسته های اولیه ای در توان جمهوری اسلامی نیست؟ بدون شک این رژیم امکاناتی بسیار بیش از این را نیز در اختیار دارد. رژیمی که با درآمدی که از رنج و کار این مردم بدست می آورد و با تصاحب ثروتهای طبیعی این سرزمین، در اعماق زمین پادگان نظامی و مراکز ذخیره موشکهای دور برد برپا میدارد، رژیمی که سالانه میلیاردها دلار صرف پروژه های جنگی خود در خارج از مرزهای ایران می کند، رژیمی که پادگانهای ارتش و سپاه و بسیج اش، در گوشه و کنار این کشور مانند قارچ به سرعت از زمین می رویند، چگونه می تواند از مسئولیت ساختن سرپناه موقت و سپس دائم برای مردم زلزله زده سر باز بزند و طرح مسخره وام مسکن را به مردم پیشنهاد کند. همبستگی گسترده سراسری، در روزهای نخست وقوع زلزله، که نقش ارزنده ای در تخفیف آلام مردم داشت، اکنون باید متوجه تحمیل این حق طبیعی به رژیم، برای مردم مناطق زلزله زده بشود.

عوارض ناشی از زلزله با همه ویرانگریش تا حدود زیادی قابل کنترل است. اگر بودجه ای که صرف پروژه های نظامی رژیم و گسترش نیروهای سرکوبگر مردم می شود، برای مقاوم سازی شهر و ساختمان ها به کار رود، اگر با صرف بودجه لازم و کافی امور شهرسازی و ساختمان سازی با بهره گیری از نتایج تحقیقات علمی در حوزه زمین شناسی اجرا گردد، اگر دست دزدهای حکومتی کوتاه شود، اگر مردم تهیدست به جای اینکه در خانه های فقیرانه و رو به ویران زندگی کنند، از مسکن مناسب برخوردار باشند و سرانجام اگر یک سیستم امداد رسانی با امکانات کافی وجود داشته باشد تا در هنگام رویداد طبیعی به سرعت و با توانایی لازم وارد عمل شود؛ با بودجه و امکانات بسیار کمتر از هزینه های گزاف امداد رسانی و جبران خسارت های مادی، می توان تلفات و خسارات را به حداقل ممکن رساند. واقعیت این است جمهوری اسلامی خود یکی از بلایایی است که بر سر مردم این کشور آمده است. برای مصونیت از آثار ویرانگر زلزله و هرگونه بلای طبیعی دیگر، باید بلای جمهوری اسلامی را از سر راه برداشت.

2018-02-04 | ۱۳۹۶-۱۱-۱۵