دراین نوشته نگارنده بر آن است که بااشاره به دیدگاەهای رفیق نامبرده و مطابقت این دیدگاه با مواضع رسمی تشکیلات در کنگرەهای15و17 کومەلەو مقایسه سخنان و نظرات مطروحه از جانب رفیق نامبرده با سخنان رفیق ابراهیم علیزاده دبیر اول کومەلە و رفیق صلاح مازوجی دبیر هیئت اجرایی حزب کمونیست ایران، در خصوص همکاری با احزاب سیاسی و موانع اصلی بر سر تشکیل جبهه کوردستانی و عدم شرکت کومەلە در این جبهه، به نقد نظرات رفیق حسن رحمان پناه بپردازم و ملاحظات خود را نسبت به سخنان این رفیق در این مورد مشخص ابراز کنم.

در برنامه کومەلە و هەڵسوراوان کە از تلویزیون کومەلە پخش گردید و همچنین در سخنرانیی که به مناسبت 26 بهمن سال روز علنی شدن فعالیت کومەلە از جانب این رفیق ابراز و ایراد گردید نکاتی را در سخنان خود مطرح نمودند که لازم میدانم در زیر به آن بپردازم.

‍ رفیق حسن رحمان پناه در برنامه کومەلە و هەلسوراوان در قسمتی از سخنان خود با عنوان اینکه کومەلە بدون توهم به هیئت نمایندگی خلق کورد که یک طرف آن حزب دمکرات و طرف دیگر آن ماموستا شیخ عزالدین بود و با این فرض که با این جریانات اختلافات استراتژیک داشت وارد پروسه همکاری با این احزاب در این هیئت شد، و در ادامه با پیش کشیدن مسئله همکاری احزاب و جریانات سیاسی در کوردستان، مسئله عدم مشارکت کومەلە در مرکز همکاری این احزاب و جریانات را تفاوت استراتژیک کومەلە با این جریانات ندانسته و برای اثبات موضوع خود شرکت کومەلە در هیئت نمایندگی خلق کورد در سال 58 را شاهدی برای تایید حرف های خود میگرد.

اما مطرح کردن این بحث به این برنامه ختم نشد و اینبار رفیق حسن رحمان پناه در روز 26بهمن سالروز علنی شدن فعالیت کومەلە کە در مقر مرکزی کومەلە برگزار گردید، در قامت سخنران این مراسم به ایراد سخنرانی پرداخت. رفیق نامبردە در این مراسم بخشی از سخنان خود را به همین موضوع یعنی همکاری کومەلە با احزاب و جریانات سیاسی و تشکیل مرکز همکاری احزاب و جریانات سیاسی در کوردستان اختصاص داد و اینطور به این مسئله پرداخت که: در یک ماه گذشته که مرکز همکاری از طرف احزاب کوردستانی تشکیل و کومەلە در آن غایب بوده به این مسئله برنمیگردد که کومەلە نمیخواهد با آنها همکاری کند و یا به این مسئله برنمیگردد که ما استراتژی متفاوتی با این احزاب داریم، و رفیق حسن مجددا با فاکت آوردن از هیئت نمایندگی خلق کورد درسال 58 در صدد تاکید کردن بر سر این موضوع است که گویا تفاوت استراتژی با احزاب و جریانات سیاسی در کوردستان مانع همکاری نیست. این رفیق همچنین در ادامه سخنان خود بر این مسئله انگشت میگذارد که جامعه کوردستان باید راست و چپ خود را بشناسد، و همکاری این احزاب و جریانات میتواند درس و تجربه مهمی برای حال و آینده مبارزه کوردستان باشد، به این موضوع اشاره نمود. در خاتمه این بحث رفیق حسن سخنان خود را به همکاری احزاب چپ وکمونیست اختصاص داد و این چنین به اظهار نظر پرداخت که" حزب کمونیست ایران و کومەلە برای همکاری با احزاب چپ و کمونیست پروژه و برنامه داشته است، و با بیان اینکه آنهایی که از پشت به کومەلە خنجر زدند و خنجر به مبارزات مردمی در کوردستان ایران و در کوردستان عراق زدند نمیتوانند در صف اول این همکاری قرار گیرند و آنها در صف آخر برای این همکاری قرار خواهند گرفت و شاید کسی سر آخر به آنها توجه کند" بحث خود را در مورد همکاری با احزاب و جریانات سیاسی خاتمه داد.

رفیق حسن در دو موردی که در بالا به آن اشاره شد بحث تفاوت استراتژیک کومەلە با احزاب و جریانات سیاسی را مانعی برای همکاری با احزاب و جریانات سیاسی نمیداند، در واقع طرح خود این موضوع در مغایرت با خطوط عمده سیاست کومەلە در مورد همکاری و تنظیم مناسبات با احزاب سیاسی در کوردستان مصوب کنگره 17 کومەلە قرار میگیرد چرا کە این مصوبه عنوان میکند که"اگر چه احزاب سیاسی برنامه های متفاوتی در پاسخ به ستمگری ملی در کردستان دارند، با اینحال متفاوت بودن برنامه آنها در این مورد، به خودی خود مانعی در راه همکاری بر علیه جمهوری اسلامی ایجاد نمیکند، اما استراتژی سیاسی متفاوت و در واقع مسیر متفاوتی که آنها برای تحقق برنامه خود در پیش گرفته اند، نه تنها شکل گرفتن اتحاد عمل پایدار و یا قرار گرفتن در زیر چتر یک پلاتفرم سیاسی واحد با این احزاب را با موانعی جدی و غیر قابل عبور روبرو خواهد کرد، بلکه همکاریهای موردی را نیز مشروط می سازد." موردی دیگری که میشود به آن اشاره کرد سخنان رفیق ابراهیم علیزاده در مرکز میری بود که رفیق ابراهیم صراحتا عنوان میکند که موانع تشکیل جبهه کوردستانی نه برنامه ایی و نه ایدولوژیک است بلکه مانع اصلی بر سر راه تشکیل چنین جبهه ایی استراتژی متفاوت احزاب و جریانات سیاسی است، همین رفیق مجددا در مصاحبه ایی که با رادیو دەنگی کوردستان که متن کامل آن در شماره 383 پیشرو به چاپ رسیده مجددا مانع استراتژیک را مهترین عامل تشکیل جبهه کوردستانی عنوان میکند. در ادامه همین موضوع بر سر شرکت یا عدم شرکت کومەلە در مرکز همکاری احزاب و جریانات سیاسی در کوردستان رفیق صلاح مازوجی نیز در سخنرانی خود که به مناسبت 26 بهمن در استکهلم ایراد نمود در راستا و تایید حرف های رفیق ابراهیم علیزاده مسئله متفاوت بودن استراتژی کومەلە با احزاب و جریانات سیاسی در کوردستان را مانع اصلی برای عدم شرکت در چنین جبهه برشمرد و مسئله شرکت سازمان خبات و عدم شرکت پژاک را مسئله ایی فرعی عنوان نمود. حالا با توجه به سخنانی که رفیق حسن در خصوص همکاری با احزاب و جریانات سیاسی که در بالا به آن اشاره شد و مقایسه کردن آن با سیاست و مصوبات تشکیلاتی در خصوص همکاری با احزاب سیاسی و تطبیق آن با سخنان رفیق ابراهیم علیزاده و رفیق صلاح مازوجی، نشان میدهد که نظرات رفیق حسن در تقابل با سیاست تشکیلات و رهبران آن میباشد.

اگر امروز بحث از تشکیل جبهه کوردستانی به میدان میاید و نقل محافل سیاسی میگردد این موضوع را نمی شود با مسئله هیئت نمایندگی قیاس کرد چرا که هر مسئله و پدیده ایی را باید با توجه به برهه تاریخی خود سنجید و اگر حتی مسئله ایی همچون سال 58 مجددا تکرار شود چه بسا کومەلە در پاسخ به یک ضرورت تاریخی مجددا در این هیئت شرکت کند. اما مسئلەی تشکیل جبهه در واقع فراتر از این قضیه میباشد. چرا که احزاب و جریانات سیاسی در کوردستان که امروز با تشکیل مرکز همکاری دور هم جمع شدەاند بر سر یکسری پرنسیپ و اصول مشخص به توافق رسیدەاند کە با اصولی که ما به عنوان تشکیلات کومەلە بە آن اعتقاد داریم همخوانی ندارد. پرنسیپ این احزاب مسئله فدرالیزم، نظام پارلمانی و سرنگونی رژیم اسلامی بدون ذکر این موضوع که این سرنگونی از چه راهی ممکن خواهد بود، می باشد. همچنین قابل ذکر است که تشکیل جبهه کوردستانی در واقع سازمانی نیست که بخواهد کمکی به جنبش انقلابی مردم در کوردستان بکند بلکه این مرکز از طریق قدرت های منطقه حمایت و توسط بارزانی کانالیزه می شود و ایجاد چنین مکانیزمی نه تنها در راستای تقویت جنبش انقلابی در کوردستان نیست بلکه در جهت عقیم کردن این جنبش و خالی کردن آن از مفهوم و ماهیت انقلابی آن است.

در قسمت دیگر این نوشته بر آنم که به نکاتی در خصوص حرف هایی که رفیق حسن رحمان پناه که اشاره به خنجر زدن احزاب چپ به کومەلە می کند بپردازم. اگر این رفیق به خنجر زدن احزاب چپ به کومەلە اشارە میکند، این سوال برای مخاطب این حرف پیش میاید که آیا کسانی همچون عبدالله مهتدی که دستور حمله به اردوگاه کومەلە بعد از انشعاب را صادر کرد و حزب کمونیست را گورستان کادرهای کومەلە عنوان کرد، وبا نشستن و برخواستن با نیروهای پان ایرانیست و شوینیستی همچون محسن سازگارا و نوریزاده ها و چراغ سبز نشان دادن به اصلاح طلب ها و... آیا این شخص و سازمانش به کومەلە خنجر نزد، آیا حزب دمکرات کە جنگ در کوردستان را به کومەلە تحمیل کرد و دهها و صدها انسان کمونیست و فداکار را در صفوف این تشکیلات قتل عام کرد به کومەلە خنجر نزد، اگر رفیق حسن اظهار میکند که راست و چپ جامعه باید با همدیگر همکاری و این نوع همکاری را برای مبارزه مردم در کوردستان نقطه ایی مثبت ارزیابی می کند چرا وقتی که به همکاری با احزاب چپ و کمونیست می رسد این احزاب را به خنجر زدن به کومەلە نام میبرد ولی سخنی از خنجر زدن احزاب و جریانات ناسیونالیستی از جمله دو طیف سازمان زحمتکشان نمیکند؟؟ آیا این همه جنایات از سوی احزاب ناسیونالیست کم بود که ما همکاری با آنها را مثبت ولی همکاری با چپ ها را منفی ارزیابی کنیم؟؟

در خاتمه این نوشته و با توجه به تمام نقدهایی که شخص بنده نسبت به احزاب چپ و کمونیست دارم در شرایطی که ایران آبستن حوادث جدید می باشد و مبارزات مردمی وارد مرحله جدیدی شده و احزاب بورژوا ناسیونالیست به تقویت جبهه خود میپردازند اظهار نظرهایی این چنینی هیچ دردی را دوا نخواهد کرد. در چنین شرایطی احزاب چپ و کمونیست نیز باید با تمام اختلافات ریز و درشتی که باهم دارند بایستی در صدد تقویت جبهه خود برایند در غیر اینصورت و با کنار نگذاشتن این اختلافات و قرار نگرفتن در یک صف واحد اولین قربانیان در پس سرنگونی رژیم اسلامی کمونیست ها خواهند بود اینرا نه من بلکه تجربه تاریخی در جهان به ما نشان داده که هرکجا احزاب ناسیونالیست بیشتر توان و نیرو گرفتەاند کمونیست ها و انسان های آزادیخواه و مترقی را قربانی سیاست های ناپاک خود کرده اند.

ملاحظه: قابل توجه تمام خوانندگان این نوشته

انتشار چنین نوشته ایی تنها و تنها به این دلیل بود که رفیق حسن رحمان پناه سخنان خود را به طور علنی در دو برنامه کومه له و هه لسوراوان رو به جامعه عنوان کرد میباشد. چرا که اگر این بحث به صورت داخلی عنوان میشد بنده نیز از طریق ظرف های تشکیلاتی نقد و ملاحظات خود را عنوان میکردم.