به جرات میتوانیم بگوئیم که بعد از خیزش دیماه یک تحول تاریخی در افکار توده های مردم بوجود آمده است. بدون تردید در مرکز این تحول ، تغییرات عمیقی است که در جنبش کارگری ایران بوجود آمده است.اعتصاب سرتاسری کارگران راه آهن ، اعتصاب کارگران هپکو اراک ، اعتصاب رانندگان کامیون ، اعتصاب وراه پیمائی و تجمع همه روزه کارگران هفت تپه وفولاد اهواز ، تحصن دو روزه معلمین ، تحصن دانشجویان همه وهمه بیان آشکار این امر است که که نه تنها جنبش کارگری بلکه جنبش های اجتماعی دیگر نیز گام های اساسی به پیش گذاشته اند. زمانیکه کارگران هفت تپه شعار " نان ، کار ، آزادی ، اداره شورائی " را طرج کردند ، شاید به آسانی نمیشد تصور کرد که این شعار به شعار همه جنبشهای اجتماعی و مهمتر از آن به حلقه اتصال مطالبات این جنبش ها تبدیل خواهد شد .هیچ بیانیه ای از طرف تشکلهای کارگری ، معلمان ، دانشجویان ، فعالین اجتماعی ومدنی ، فعالین حقوق زنان منتشر نمیشود که به گونه ای با همین مطالبات روبرو نشویم. و فراتر از آن هیچ بیانیه ای منتشر نمیشود که هم پیوندی وهم سرنوشتی این جنبشها را یادآور نشود.
زمانیکه همه این جنبشها علیه خصوصی سازی شعار داده ومخالفت خود را بااین سیاست نئولیبرالی همه باندهای رژیم اعلام میکنند ، همزمان اپوزیسیون بورژوائی آنرا آماج حمله خود قرارادهد واین اپوزیسیون را به سکوت وا میدارند.
این سیاست ضد انسانی اما زمانیکه پا به کشورهای پیرامونی میگذارد ، نتایجش آن چیزی است که بطور نمونه اکنون در ایران میبینیم . میلیونها کارگر بیکار ، میلیونها کارگری که مزدشان چهار مرتبه زیر خط فقر است ،میلیونها کودک کار ، انبوهی از کارتن خوابها، انبوهی از انسانهائی که برای گذران زندگی اعضاء بدن خود را به حراج میگذارند. ، هزاران زنی که در بازار تن فروشها به کالائی تبدیل گشته و دست به دست میگردند .
خیزش دیماه اغاز یک اعتراض توده ای به همه این غارتکریها ، ستم ها ونابسامانیهای اجتماعی بود. پاسخ رژیم اما به روال چهل سال گذشته توسل به سیاست سرکوب وارعاب بود. با این تفاوت که اکنون سیاست ایجاد رعب و وحشت ، سرکوب ، دستگیری وزندان دیگر کارائی جندانی ندارد.در مقابل هر رهبرو فعال کارگری که دستگیر میشود صدها نفر جای او را میگیرند. در مقابل هر دانشجوئی که دستگیر میشود ، بخش های دیکری از دانشجویان به جنبش اعتراضی میپیوندند.اگر اندک زنانی که بر بلندای سکوها ایستاده و حجاب را به دور افکنده و اعلام جنگ به یکی از ارکان مهم ایدئولوژیک رژیم نموده ودستگیر میشوند ،زنان عقب ننشسته و در صف مقدم اعتصابات ، اعتراضات و راه پیمائی کارکران ،معلمان ودانشجویان قرار میگیرند.
رژیم اکنون همزمان با توسل به حربه سرکوب ّبرتوطئه های حیله گرانه خود نیز افزوده است . و همزمان بخش عظیمی از کارگران این آگاهی و هوشیاری را یافته اند که ترفندهای توطئه گرایانه رژیم را خنثی کنند.این درجه از آگاهی ، مبارزه ومقاومت کارگران است که موج عظیمی از همبستگی با آنان در داخل وخارج کشور بوجود آورده است . در بیانیه " شورای صنفی دانشجویان کشور " که سی وشش شورای صنفی آنرا امضاء کرده اند ، آمده است که : "هر بار که صدای اعتراضی از ما بلند شد، با حملات امنیتیِ سخت، تهدید، بازداشت و شکنجه روبرو بوده‌ایم. مقاومت‌های به‌وجود آمده نیز، همه در راستایی واحد بوده است: مقاومت فعالان صنفی، زنان، اعتصابات هفت‌تپه، هپکوی اراک، فولاد اهواز و کامیونداران، تحصن معلمان و اعتراضات پرستاران همگی در جهت عقب‌راندن تهاجم نئولیبرالی از عرصه های مختلف زندگی اجتماعی بوده‌اند. بنابراین جریان صنفی دانشجویی هم‌پیوند با جنبش صنفی معلمان، اعتراضات کارگران علیه خصوصی سازی، بازنشستگان، پرستاران و دیگر اقشار فرودست است. ما بر این هم پیوندی تاکید میکنیم و بدان میبالیم."
در بیانیه همبستگی فعالین حقوق زنان که اسامی صدتن در زیر آن قید شده ، آمده است که : " ما جمعی از فعالان زنان در ایران ،ضمن اعلام همبستگی با معلمان ، پرستاران و کارکران برپاخاسته میکوئیم ما نیز همچون شما معتقدیم سیاستهای نئولیبرالی و در قلب آن خصوصی سازی دستاوردی جز فقر وتیره روزی برای مردم نداشته است ، از اینرو خود را در کنار شما میبینیم " .
در فرخوان "سندیکاهای کارگری و تشکلهای معلمان" برای حمایت آز آزدی اسماعیل بخشی ، علی نجاتی و سپیده قلیا ن آمده است که : "ما امضا کنندگان این فراخوان از کلیه کارگران و تشکلات کارگری در ایران و جهان درخواست می کنیم که صدای اعتراض کارگران هفت تپه باشند و متحدانه برای آزادی فوری و بدون قید و شرط اسماعیل بخشی و علی نجاتی و نیز تحقق مطالبات کارگران نیشکر هفت تپه و همچنین برای آزادی خانم سپیده قُلیان، شهروندی که در تجمعات کارگران و خانواده هایشان حضور داشته و بازداشت شده است از هر گونه اقدامات حمایتی دریغ نکنند" .
در خارج از کشور نیز به همت احزاب وسازمانهای چپ وکمونیست ونهادهای مدافع کارگران بیش ازسه هفته است که کمپینهای گسترده ای در جریان است. همزمان بیش از هشتاد سندیکاری کارکری در جهان با ارسال نامه ای اعتراض خود را به خامنه ای بیان داشتند. کنگره چهارم "کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری" در قطعنامه ای که در روز جمعه شانزدهم آذر منتشر کرد ، " خواستار آزادی کارگران بازداشتی از جمله اسماعیل بخشی وعلی نجاتی و به رسمیت شناختن اتحادیه وشوراهای مستقل کارگری در ایران " شده است. "اتحادیه کارگران صنعتی جهان" به نمایندگی ازپنجاه میلیون کارگر در صدو چهل کشور با اشاره به" خصوصی سازس هفت تپه وفولاد اهواز" وبا اشاره با سیاست سرکوبگرانه رژیم اعلام کرده است که "اینکونه تلاشهای خشونت آمیز وسرکوبگرانه برای شکستن اعتصاب کارگران برای حاکمیت ایران شرمساری ببار میآورد ".
اکنون با توجه به انعکاس جهانی مبارزات کارگری ، ضروری است که همچنان کمپینهای سراسری در داخل وخارج کشور را برای دفاع از جنبش کارگری ایران و آزادی کارگران ، دانشجویان ومعلمین ادامه داد.ه ورژیم راوادار به عقب نشینی نمود.
سه شنبه - ۲۰ آذر - ۱۳۹۷ , 11 - 12 - 2018
