جمهوری اسلامی از زبان سخنگوی وزارت کشور اعلام کرده است که طی دوره دولت روحانی روزانه بطور متوسط 30 تجمع اعتراضی در سرتاسر ایران در جریان بوده است. روشن است که بیش از 90 درصد این تجمعات اعتراضی در محیط های کارگری برپا شده اند. این در حالی است که برای هیچکدام از این تجمع ها مجوز قانونی صادر نشده است. زیرا اعتصاب و اینگونه تجمع های اعتراضی، در نزد رژیم جمهوری اسلامی حرکتی خلاف قانون است. طی سالهای حاکمیت این رژیم بارها قانون کار، قانون احزاب و تشکلاها نوشته شده است و تبصره و اصلاحیه های مختلف به آن اضافه شده و یا از آن کم شده است، اما در هیچ کدام از پیش نویس ها و در هیچکدام از متون مصوبه حتی یکبار هم کلمه از حق اعتصاب و اعتراض بر علیه رژیم و سیاستهایش، سخنی به میان نیامده است. گوئی چنین حرکاتی در جامعه ایران اصلا وجود نداشته است. اما علیرغم انکار و پرده پوشی رژیم در این میان اعتصابات کارگری کابوس مداوم دستگاههای سرکوب مستقیم از وزرات اطلاعات و اطلاعات سپاه، فرمانداران و استانداران گرفته تا نهادهای سرکوب غیرمستقیم چون تشکل های ضد کارگری خانه کارگر و شوراهای اسلامی و تریبون های نماز جمعه و غیره بوده است.

امروز فروکش کردن اعتراض های خیابانی می تواند آغاز موجی از اعتصاب های کارگری و توده ای را به دنبال داشته باشد. این اعتراضات می توانند به بستر مناسبی برای ایجاد تشکلهای توده ای در محل های کار و زیست تبدیل شوند. این اعتصابات چنانچه ادامه کار باشند و جنبه سراسری بر خود بگیرند، رژیم حاکم را فلج خواهند ساخت.

جای خالی خیزشهای دیروز خیابانها را تا ایجاد شرایط برای خیزشهای بعدی، می توان با اعتصابهای پی در پی در مراکز کارگری و اداری و تحصیلی پر کرد. کارگران، که خیزش روزهای اخیر جوهر خواسته و نیازهای آنها را منعکس می کرد،می توانند پیشگامان چنین حرکتی باشند. اعتصاب و اعتراض جزو جدائی ناپذیر موجودیت طبقه ای است که ثروت و نعمت های انباشته شده در این جامعه حاصل رنج و کار اوست. مزدی که سرمایه داران به کارگران می دهند تنها کفاف یک زندگی بخور و نمیر خود و خانواده هایشان را می کند تا بتوانند فردا دوباره برسرکار برگردند و بازهم استثمار شوند و سود تولید کنند. اما کارگران دربرابر این شرایط ظالمانه تسلیم و بدون اراده نیستند. اگر سرمایه داران و دولتشان تمام تلاش خود را بکار می برند تا با پرداخت مزد کمتر به کارگران، با خودداری از انجام تعهدات توافق شده شان با کارگران، سود خود را افزایش دهند، در مقابل کارگران هم برای بهبود شرایط زندگی خود و خانواده هایشان اعتصاب را بعنوان حربه ای کارا بر علیه سرمایه داران ودولت حامی آنان بکار می گیرند.

شروع اعتصاب آغاز هدفمند مبارزه کارگران بعنوان یک طبقه برضد نظام سرمایه داری است. در شرایطی که در ایران بخش اعظم مراکز تولیدی و خدماتی در اختیار دولت و سپاه پاسداران و نهادهای مختلف وابسته به آنهاست، این مبارزه عملا کارگران و کل رژیم را در برابر هم قرار می دهد. در جریان اعتصابها و تجمع های اعتراضی، کارگران می آموزند که چگونه نیروی دسته جمعی خود را در این نبرد بکار بگیرند. کارگران می آموزند که مبارزه فردیشان با سرمایه داران و رژیمشان، راه به جائی نمی برد. کارگران در جریان اعتصاب از زیر بار تحقیر شدن هروزه شان بوسیله کارفرمایان سودجو کمر راست می کنند و اعتماد به نفس و حرمت انسانی خود را بازمی یابند. با شروع هر اعتصابی کارفرمایان در می یابند که  میدانداری آنان بر علیه کارگران مرزی دارد و آنها دیگر حاکمان مطلق بر سرنوشت کارگران نیستند. کارگران نیز درمی یابند که راهی برای نجات از فلاکتی که سرمایه داران بر آنان تحمیل کرده اند وجود دارد و امید به رهای از موقعیت فرودست در وجودشان بارور می شود. عکس العمل دولت به کارگران می آموزد که برای به نتیجه رساندن این نبرد باید آگاه تر متشکل تر و رزمنده تر وارد عمل شوند.

اما کارگران در این نبرد سرنوشت ساز تنها نیستند. کل محرومان و ستمدیدگان جامعه به تدریج در می یابند که با رهائی طبقه کارگر آنها نیز از زندگی بهتر و آزادتر و آسوده تری برخوردار خواهند شد. از اینرو مبارزه و اعتراض خود را با مبارزه و اعتراض طبقه کارگر درهم خواهند آمیخت.

اعتصاب، قدرت عمل و مانور نیروهای سرکوب دشمن را محدود و آنها را زمین گیر میکند. در جریان اعتصاب مردم مبارز در سطح توده گیرتری به ضرورت متشکل شدن پی می برند. فرصت خواهند یافت تا نقاط قوت و نقاط ضعف حرکتهای تا کنونی خود را بشناسند و تجربه خود را برای مبارزات سرنوشت سازی آتی غنی تر سازند. جمهوری اسلامی با سپاه پاسدارانش بعنوان بزرگترین کارفرمای کشور تا هنگامیکه با اعتراض و مبارزه کارگران مواجه نشوند، در برابر طرح خواست های کارگران بی اعتنایی می کند. اما وقتی کارگران پروسه تولید و سود اندوزی سرمایه داران را متوقف کردند، آنگاه است ترس بر وجودشان غلبه می کند و در می یابند که چگونه شیشه عمر نظامشان در دست محرومان و بی چیزانی است که تا دیروز آنها را به بردگی می کشید و تحقیرشان می کرد. 

2018-01-16| ۱۳۹۶-۱۰-۲۶