مبارزات دلیرانه مردم بر علیه رژیم اسلامی و برای بیرون کشیدن حقوق اولیه خود از چنگال این رژیم با جسارت و پیگیری در جریان است. خشونت و سرکوب، دستگیری و زندان نتوانسته است مردم مبارز را به عقب براند. "محمود صادقی" نماینده ی مجلس اسلامی آمار بازداشتی‌های اخیر را حدود سه هزار و ۷۰۰ نفر در سراسر کشور اعلام کرده است. همزمان گزارش هائی از تداوم شکنجه و آزار جسمی و روانی زندانیان، انتشار یافته است. به دنبال اشکار شدن خبر جانباختن " سینا قنبری"، در زندان اوین، خبر جانباختن دو مبارز دیگر که در جریان تظاهرات روزهای اخیر بازداشت شده بودند، انتشار یافته است. خبر قتل "وحید حیدری" توسط عباس قاسمی، دادستان عمومی استان مرکزی، روز سه‌شنبه ۱۹ دیماه پخش گردید. همزمان خبر می رسد که یک زندانی دیگر به نام "محسن عادلی" در زندان جان خود را از دست داده است. داستان پردازی های مقامات رژیم که این قتل ها را خودکشی اعلام کرده اند، بی مایه تر از آن است که کسی را بفریبد. واقعیت این است که این زندانیان زیر شکنجه جانباخته اند و خطر جان زندانیان سیاسی دیگری را نیز تهدید می کند. خانوادە دستگیرشدگان، با آگاهی از این خطر، چندین روز است که در جلو زندان اوین به منظور اطلاع از سرنوشت عزیزانشان اقدام به تجمع و تحصن کردەاند. در همین رابطه تشکل "مادران پارک لاله" نیز با انتشار اطلاعیه ای نسبت به سرنوشت مبارزین در بند هشدار داده است. در این اطلاعیه آمده است:
جمهوری اسلامی با بازداشت فعالان سیاسی و اجتماعی و پرونده سازی و اتهام های سنگین، با گروگان گرفتن وثیقه های سنگین و کفالت و ضمانت، قصد دارد از یک طرف آنها و خانواده های شان را روی لبه تیغ بخواباند که سکوت کنند و به این وسیله بسیاری از فعالان را در خانه ها اسیر و از گردونه فعالیت خارج کند و از طرف دیگر با تبلیغات گسترده، آزاد کردن و عفو دادن زندانیان، نمایش دموکراسی بدهد. هرچند اعتراض های اخیر نشان داد که این سیاست در مورد مردم جان به لب رسیده دیگر جواب نمیدهد، اما با وجود این نباید شکنجه گران رژیم فرزندانمان را که گناهی جز حق خواهی و آزادی از قید و بند هر نوع دیکتاتوری ندارند، در زندان تنها گیر بیاورند.
واقعیت این است که تنها با مبارزه متحدانه و اعتراضات گسترده توده ای می توان رژیم را برای توقف اینگونه اقدامات ضد انسانی تحت فشار قرار داد. اگر رژیم فشار بر زندانیان را به منظور ارعاب مردم در بیرون زندانها دنبال می کند، ضرورت دفاع از زندانیان سیاسی و وادار ساختن رژیم به عقب نشینی در این میدان دو چندان می شود. از اینرو شعار "زندانی سیاسی آزاد باید گردد" همه جا باید طنین انداز شود. نبایستی اجازه داد انسانهایی که برای دفاع از برنامه سیاسیشان، برای دفاع از عقاید و باورهایشان، برای اعتراض به ستم و سرکوب، استثمار و نابرابری و تبعیض،دزدی و فساد، برای اعتراض به دیکتاتوری حاکم به زندانها افتاده اند، خود را تنها احساس کنند. پژواک صدای اعتراض مردم در بیرون از زندانها نیروی مقاومت و اراده زندانیان در پشت میله های زندان را دو چندان خواهد کرد.
هیچکس را نباید بجرم مبارزه برای حقوق خود، بجرم اعتراض علیه فلاکت و ستمگریهای موجود، بجرم داشتن عقیده مخالف و انجام فعالیت سیاسی بازداشت و زندانی کرد. اگر قرار است کسی در کنج زندانها باشد، این عاملین و مسببان وضع موجود هستند که باید به زندان بروند، یعنی همان کسانی که فرزندان مردم را به زندان و زیر شکنجه می برند، همان کسانی که جگر گوشگان مردم را می کشند و در گورهای بی نام و نشان دفن می کنند، یعنی آنان که ثروت جامعه را به غارت می برند و این بار عظیم رنج و محرومیت و بیحقوقی را بر مردم تحمیل کرده اند. رژیمی که نمی تواند به ابتدائی ترین خواست توده های مردم پاسخ بدهد، نبايد بار دیگر مجال بيابد تا با سلاح زندان و شکنجه و اعدام صفوفمان را مرعوب کند و به عقب براند.
اگر در گذشته رژیم توانسته بود فضای رعب و حشت و شکنجه و اعدام داخل زندان ها را به درون جامعه انتقال دهد و مردم را در خوف و هراس فرو ببرد، امروز این شور و شوق مبارزه ستمدیدگان جامعه است که به درون زندانها انتقال یافته است و روحیه استقامت در مقابل وحشیگری های مامورین جمهوری اسلامی را برانگیخته است.
بگذار تمام قوا و امكانات خود را برای رها ساختن انسانهای وارسته و مبارزی كه در چنگال دژخیمان جمهوری اسلامی اسیر شده اند بكار بیندازیم و خواست اولیه، "آزادی زندانیان سیاسی" رابه رژیم تحمیل كنیم.
2018-01-10 | ۱۳۹۶-۱۰-۲۰
