روز جمعه دوازده ژانویه 22 دی یک بار دیگر یونان شاهد اعتصاب عمومی دهها هزار نفر از مزد و حقوق بگیران بود. از زمانی که یونان در دل بحران جهان سرمایه داری به میدانی برای آزمایش تمام سیاستهای ریاضت اقتصادی در اروپا تبدیل گردیده همواره مردم معترض یونان و در پیشاپیش همه ی آنها طبقه ی کارگر با نزدیک به 40 اعتصاب عمومی با این تعرضات سرمایه به مقابله برخاسته اند. این بار نیز اتحادیه ی کارگری چپ پ آ ام آی در فراخوانی نه تنها اعضا اتحادیه بلکه تمام مردم را که در جریان سیاستهای ریاضت اقتصادی دیکته شده از جانب موسسات سه گانه یعنی صندوق بین المللی پول، بانک جهانی و بانک مرکزی اروپا به قعر جامعه پرتاب شده اند، فراخواند که در روز جمعه به یک اعتصاب عمومی دست زدند. اعتصاب 24 ساعته در متروها و کشتی های مسافرتی نه تنها آتن بلکه بسیاری از شهرها و جزایر یونان را فلج نمود. در تسا لونیکی دومین شهر بزرگ یونان بر فراز مهمترین ساختمان تاریخی شهر پاندورلی آویزان گشته بود که بر آن نوشته شده بود "دولت ، اتحادیه ی اروپا سرمایه دستتان را از حق اعتصاب کوتاه کنید." روز دوشنبه کارکنان خطوط هوایی نیز به اعتصاب عمومی پیوستند. اعتصاب عمومی اعلام پاسخی بود که به طرح جدید دولت یونان شامل 60 ماده در جهت پاسخگویی به انتظارات موسسات سه گانه تنظیم گشته بود. موسسات سه گانه در صورتی حاضر بودند که آخرین بخش از کمک 210 میلیاردی به یونان از سال 2010 یعنی 4و نیم میلیارد را در اختیار دولت یونان بگذارند که سیاستهای مورد نظر آنان مورد تصویب دولت یونان قرار گیرد. در مرکز این طرح شصت گانه دولت یونان، کاهش خدمات اجتماعی از جمله برای سومین بار کاهش حقوق بازنشستگان و محدودیتهای جدید برای اتحادیه های کارگری جهت جلوگیری از اعتصابات کارگری بود. هرچند که دولت یونان مدعی است که علی رغم خواست خود مجبور به محدود کردن دامنه ی فعالیت اتحادیه های کارگری شده است ولی چه کسی نمی داند که محدود کردن حق اعتصاب کارگران در خدمت بورژوازی یونان جهت تهاجمات گسترده ی آینده به مزد و حقوق بگیران این جامعه است. طرح دیکته شده از جانب موسسات سه گانه در ساعتهای پایانی یکشنبه شب در پارلمان اروپا با رای مشترک حزب به اصطلاح چپ سیریزا، حزب ناسیونالیستی یونان در دولت ائتلافی شرکت دارد و حزب محافظه کار دموکراسی به تصویب رسید. تصویب این طرح در مجلس سبب گردید که اعتصاب عمومی 24 ساعته که از روز جمعه آغاز شده بود در روز دوشنبه هم ادامه پیدا کرده و اینبار کارکنان خطوط هوایی، پزشکان، معلمان و قضات دادگستری نیز به اعتصاب پیوستند. در ادامه این اعتصاب عمومی روز چهارشنبه 27 دی ماه کارگران معترض به ساختمان وزارت کار هجوم برده آن را به اشغال خود در آورده و باندرولی با مضمون" پیشینیان ما برای حق اعتصاب خون داده اند" آویزان کردند.

با تصویب طرح جدید شرایط قانونی برای اینکه کارگران بتوانند دست به اعتصاب بزنند آنچنان محدود گردیده که عملا قدرت مقابله ی کارگران به ویژه مهمترین وسیله ی مقابله ی آنان با سرمایه یعنی اعتصاب را به حداقل ممکن می رساند. طبق طرح جدید در صورتی اتحادیه های کارگری می توانند فراخوان اعتصاب بدهند که در همه پرسی مربوط به فراخوان 51 درصد اعضا همزمان و در محل واحد حضور پیدا کنند. طبیعی است که برای اتحادیه های کارگری که در سراسر کشور پراکنده بوده و اعضاشان در شیف های مختلف کار می کنند، جمع آوری اکثریت آنان در یک ساعت در محل معین عملا امکان ناپذیر است. قبل از این طرح فقط شرکت 20 درصد اعضا در همه پرسی کافی بود تا اتحادیه های کارگری فراخوان اعتصاب بدهند.

آنچه که در پروسه ی این طرحهای ریاضت اقتصادی از سال 2010 تا کنون در یونان به پیش برده شده است ، بی سابقه ترین تعرضی است که موسسات مالی و کشورهای قدرتمند اتحادیه ی اروپا نظیر آلمان ، سازمان دادند. آنچه که تحت عنوان کمک مالی برای نجات اقتصاد بیمار یونان تزریق گردید در واقع امر چیزی جز نجات بانکهای اروپایی به ویژه در آلمان نبود که اوراق قرضه دولت یونان را در اختیار داشتند. از 210 میلیارد یورو به اصطلاح کمکی که در اختیار دولت یونان گذاشته شد بیش از از 180 میلیارد آن جهت بازپرداخت بهره این وامها و بازخرید اوراق قرضه ی دولت یونان و به زبان دیگر بیش از 180 میلیارد به بانکها و موسسات مالی کشورهای قدرتمند اورپا بازگشت.

طنز تاریخ اینکه حزب سیریزا که از درون اعتراضات میلیونی مردم معترض یونان در خیابانها، میادین و کارخانه جات و در دل بحران جاری سرمایه داری و به ویژه نتایج فلاکت بار آن برای کشورهای ضعیف اتحادیه ی اروپا و در مخالفت با این سیاستها شکل گرفته و به قدرت رسید، به مجری فرامین دیکته شده از جانب بانک جهانی، صندوق بین المللی و بانک مرکزی اروپا تبدیل گردیده است. و این البته سرنوشت غم انگیز همه ی آن احزاب به اصطلاح چپ است که با توهم "انسانی" کردن نظام بربریت سرمایه داری در جامعه حضور پیدا کنند و توده های میلیونی مردم را به کوره راههای رفرمیستی می کشانند.

بدون تردید اعتصاب عمومی نه تنها در یونان بلکه در هرکجای جهان سرمایه داری که طبقه ی کارگر و توده های مردم مورد تعرض سرمایه قرار می گیرند، یکی از موثر ترین سلاحهاست ولی نباید فراموش کرد تازمانی که این اتوپی موجود است که گویا به این شرایط فلاکتبار و نابسامانیهای اجتماعی می توان در چهارچوب نظم سرمایه داری پایان داد و افق فراروی از این جامعه را در مقابل طبقه ی کارگر و توده های مردم قرار نداد، در این صورت شورش طبقه ی کارگر و توده های مردم می تواند همواره قربانی توهمات رفرمیستی گشته و از پتانسیل انفجاری اش خالی گردد.

همزمان نباید فراموش کرد که جهت کنار زدن توهمات رفرمیستی باید آلترناتیو عبور از جامعه ی سرمایه داری که قابل دسترس برای طبقه ی کارگر و توده های مردم باشد در مقابل جامعه گذاشت. بدیهی است که این آلترناتیو نمی تواند به طور خودجوش و از دل اعترضات، اعتصابات، اشغال میادین و یا اتحادیه های کارگری بیرون بیاید. این سازماندهی این برنامه و این افق نیازمند حضور اجتماعی و قدرتمند حزب سیاسی پرولتری است. و این هم همان اندازه برای طبقه ی کارگر مهم است که برای اعتراضات جاری گرسنگان در ایران و جنبشی که برای کار، نان و آزادی به خیابان آمده است.

2018-01-21| ۱۳۹۶-۱۱-۰۱